Agnes Gonxha Bojaxhiu urodziła się 26 sierpnia 1910 r. w Skopje, zmarła 23 lata temu – 5 września 1997 r. w Kalkucie w Indiach. Albańska zakonnica, założycielka zgromadzenia Misjonarek Miłości, laureatka Nagrody Templetona oraz Pokojowej Nagrody Nobla w roku 1979, święta Kościoła katolickiego.
Przez ponad 45 lat prowadziła hospicja dla umierających, ubogich, chorych i sierot. Już w latach 70. była znana na świecie jako obrończyni biednych i bezbronnych. O jej życiu i działalności powstawały liczne filmy i książki. W 1979 roku otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla, a rok później najwyższe indyjskie odznaczenie państwowe – order Bharat Ratna – za pracę humanitarną. Misjonarki Miłości systematycznie rozwijały się i w roku jej śmierci obsługiwały 610 misji w 123 krajach (hospicja, domy dla zakażonych HIV/AIDS, trądem i gruźlicą, jadłodajnie, programy wspierające dzieci i rodziny, domy dziecka i szkoły).
Była najmłodszym dzieckiem w rodzinie ze Szkodry w Albanii. Jej ojciec aktywnie uczestniczył w albańskim życiu politycznym. Po jego śmierci w 1919 roku matka wychowywała ją w wierze katolickiej. Agnes od wczesnych lat zafascynowana była żywotami misjonarzy i ich posługą. W wieku 12 lat postanowiła poświęcić swe życie Bogu. Sześć lat później opuściła dom rodzinny i wstąpiła do Instytutu Błogosławionej Dziewicy Maryi i została misjonarką. Nigdy więcej nie ujrzała swej matki i siostry.
Agnes udała się najpierw do opactwa Instytutu Błogosławionej Dziewicy Maryi w Rathfarnham w Irlandii, by nauczyć się języka angielskiego, którego Siostry Loreto używały w swych szkołach w Indiach. 12 października 1928 roku rozpoczęła tam 6-tygodniowy postulat. Do Indii przybyła na początku 1929 roku i 23 maja rozpoczęła nowicjat w Dardżylingu, niedaleko Himalajów. Swe pierwsze czasowe śluby zakonne złożyła 24 maja 1931 roku, przyjmując imię Teresa – po Teresie z Lisieux, patronce misjonarzy. Zaczęła wówczas nauczać w szkole przy klasztorze Sióstr Loreto w Dardżylingu. Stamtąd została przeniesiona do szkoły Entally prowadzonej przez Instytut w Kalkucie. W tym samym czasie była też nauczycielką w Szkole Powszechnej im. Św. Tereski od Dzieciątka Jezus w Kalkucie. Śluby wieczyste złożyła 24 maja 1937 roku. Wyznaczono ją na stanowisko dyrektorki szkoły dla Bengalek oraz jako przełożoną kilku loretanek i grupy córek świętej Anny.
Mimo osobistego ubóstwa matka Teresa miała zwyczaj odwiedzać w niedziele biednych w slumsach Kalkuty. Oddawała im niepotrzebne, zniszczone rzeczy zakonu. W czasie II wojny światowej wzrosła w tym mieście liczba ubogich, a klęska głodu w roku 1943 przyniosła ogromną liczbę ofiar śmiertelnych. Matka Teresa pozostała w Kalkucie, kontynuując nauczanie w szkole.
12 lipca 1944 roku po raz pierwszy spotkała ojca Celestyna Van Exema, belgijskiego jezuitę, znawcę języka arabskiego i islamu, który przybył do Kalkuty, aby pracować wśród tamtejszych muzułmanów. Na prośbę matki Teresy, za zgodą miejscowego arcybiskupa, został jej kierownikiem i ojcem duchowym.
Podczas eskalacji konfliktu hindusko-muzułmańskiego w sierpniu 1946 roku w mieście ustały wszelkie dostawy żywności. Matka Teresa miała wtedy pod swoją opieką szkołę z internatem w Entally. Przebywało w nim wówczas 300 dziewcząt.
7 października 1950 roku Matka Teresa otrzymała pozwolenie z Watykanu na założenie zgromadzenia diecezjalnego, które później stało się zgromadzeniem Misjonarek Miłości. Zgromadzenie rozpoczęło swą działalność w Kalkucie, posiadając 13 członków.
W 1952 roku Matka Teresa z Kalkuty otworzyła swój pierwszy dom dla umierających w miejscu udostępnionym przez miasto Kalkuta. Z pomocą urzędników indyjskich przemieniła opuszczoną świątynię hinduistyczną w Dom dla Umierających Kalighat – darmowe hospicjum dla ubogich. Nazwała je Kalighat – Dom Czystego Serca. Ludzie przyprowadzani do hospicjum otrzymywali pomoc medyczną i dostawali możliwość odejścia zgodnie z rytuałami ich wiary. Muzułmanom czytano Koran, Hindusi otrzymywali wodę z Gangesu, a katolicy otrzymywali sakrament namaszczenia chorych. Wkrótce misjonarka otworzyła dom dla chorych na trąd i nazwała to miejsce „Shanti Nagar”, czyli „Miasto pokoju”. Misjonarki Miłości założyły w Kalkucie kilka klinik dla trędowatych zaopatrujących ich w lekarstwa, bandaże i żywność.
Działalność Misjonarki Miłości miała coraz większy zasięg. W 1955 roku Matka Teresa otworzyła Dom Dzieci Nieskazitelnego Serca jako schronienie dla bezdomnych sierot i bezdomnej młodzieży.
Zgromadzenie założone przez Matkę Teresę z Kalkuty zaczęło szybko przyciągać zarówno kandydatki do życia zakonnego, jak i darczyńców gotowych wspierać to przedsięwzięcie. W latach sześćdziesiątych w całych Indiach otwierane były hospicja, domy dziecka i domy dla trędowatych. Matka Teresa rozszerzyła następnie zgromadzenie na cały świat. Pierwszy dom poza Indiami został otwarty w Wenezueli w 1965 roku. Następne domy zgromadzenia otwierane były w Rzymie, Tanzanii i w 1968 roku w Austrii. W latach siedemdziesiątych domy otwierane były w wielu innych krajach Azji, Afryki, Europy oraz w Stanach Zjednoczonych. W 1996 roku działało 517 misji zgromadzenia Misjonarzy Miłości w ponad 100 krajach.
Matka Teresa z Kalkuty w 1983 roku w czasie wizyty u papieża Jana Pawła II w Watykanie miała atak serca. Po drugim ataku w roku 1989 otrzymała rozrusznik serca. W 1991 roku po walce z zapaleniem płuc podczas pobytu w Meksyku miała kolejny atak serca. Zaproponowała swą rezygnację ze stanowiska przewodniczącej Misjonarek Miłości, lecz zakonnice ze zgromadzenia w tajnym głosowaniu wyraziły wolę, by nadal im przewodziła. Matka Teresa zgodziła się kontynuować swoją pracę jako przewodnicząca zgromadzenia.
W kwietniu 1996 roku upadła i złamała obojczyk. W sierpniu tego samego roku chorowała na malarię i niewydolność lewej komory serca. Miała kolejną operację serca, lecz było widać, że jej zdrowie się pogarsza. 13 marca 1997 roku ustąpiła ze stanowiska przewodniczącej zgromadzenia Misjonarek Miłości. Zmarła 5 września 1997 roku. W hołdzie Nawaz Sharif, premier Pakistanu, powiedział, że była „wyjątkowym człowiekiem, który żył długo dla wyższych celów. Jej całożyciowe oddanie opiece nad biednymi, chorymi i upośledzonymi było jednym z najwyższych przykładów poświęcenia się ludzkości”. Były sekretarz ONZ, Javier Pérez de Cuéllar, powiedział: „Ona jest Organizacją Narodów Zjednoczonych. Ona jest pokojem na świecie”.
W chwili jej śmierci zgromadzenie Misjonarek Miłości Matki Teresy z Kalkuty liczyło ponad 5000 sióstr, a związane z nim braterstwa 300 członków. Zgromadzenie posiada aktualnie 610 misji w 123 krajach. Misjonarki Miłości są również wspomagane przez współpracowników, których liczba w latach dziewięćdziesiątych wynosiła ponad milion.
4 września 2016 r. podczas uroczystej Mszy świętej na placu Świętego Piotra w Watykanie bł. Matka Teresa z Kalkuty została ogłoszona świętą przez papieża Franciszka i włączona w poczet świętych Kościoła katolickiego.
Na podst. wikipedia, kalendarzswiat.pl
