Pobożne praktyki ku czci Najświętszego Serca to szczególny kult Jezusa, które pokazują nam Jego miłość, przypominają o Jego wrażliwości i dobroci dla nas. Można również powiedzieć, że jest to nabożeństwo do Miłości Jezusa Chrystusa, o którym przypomina Jego Serce. Serce jest zranione, a widzialna rana przypomina nam o niewidzialnej ranie Jego miłości.
Kult Serca Jezusowego wywodzi się z wieku XI i XII. Uważa się, że zrodził się on w atmosferze klasztorów benedyktyńskich lub cysterskich, w świecie idei św. Anzelma i św. Bernarda.
W średniowieczu szczególnym nabożeństwem do Serca Pana Jezusa wyróżniały się św. Mechtylda i św. Gertruda.
W XIII i XIV w. kult Serca Jezusowego był praktykowany, ale miał charakter prywatny i nie ogarniał szerokich rzesz społeczeństwa. W tym czasie przykłady pobożnych praktyk ku czci Serca Jezusowego można odnaleźć w opisach życia świętych z zakonów: franciszkanów, dominikanów, kartuzów i in.
W XVI w. nastąpiła zasadnicza zmiana – pobożność przeniosła się ze sfery mistycznej do chrześcijańskiej ascezy. W XVII-XVIII w. kult Serca Jezusowego szczególnie rozpowszechnił się we Francji. W 1856 r. na prośbę francuskich biskupów papież Pius IX ogłosił święto Serca Pana Jezusa na cały Kościół. Papież Leon XIII w 1899 r. oddał Sercu Jezusowemu w opiekę cały Kościół i rodzaj ludzki.
