Urszula Ledóchowska (właśc. Julia Maria Halka-Ledóchowska z Leduchowa herbu Szaława) urodziła się 17 kwietnia 1865 roku w Loosdorfie w Austrii, zmarła 29 maja 1939 roku w Rzymie. Jest założycielką Urszulanek Serca Jezusa Konającego.

Była jedną z dziewięciorga dzieci Antoniego Augusta Ledóchowskiego, rotmistrza huzarów i szambelana cesarskiego i Józefiny z d. Salis-Zizers, z pochodzenia Szwajcarki, wnuczką generała Ignacego Ledóchowskiego. Spośród jej rodzeństwa życie konsekrowane wybrali:

siostra Maria Teresa – późniejsza błogosławiona Maria Ledóchowska;

siostra Ernestyna – kanoniczka;

brat Włodzimierz Ledóchowski – przyszły przełożony Generalny Towarzystwa Jezusowego.

Brat Ignacy Kazimierz Ledóchowski wybrał karierę wojskową, dosługując się stopnia generała dywizji w Wojsku Polskim. Była stryjeczną bratanicą kardynała i prymasa Polski Mieczysława Halki-Ledóchowskiego.

Gdy Julia miała 18 lat, przeniosła się wraz z rodziną do Lipnicy Dolnej w gminie Lipnica Murowana. Trzy lata później wstąpiła do krakowskiego klasztoru urszulanek, przyjmując imię Urszula.

W 1907 roku, otrzymawszy błogosławieństwo Piusa X, wraz z dwiema siostrami wyjechała do Petersburga, by objąć kierownictwo internatu przy polskim gimnazjum. W 1910 roku powstał dom dla wspólnoty oraz gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Cztery lata później matkę Urszulę wydalono z Rosji, co spowodowane było wybuchem I wojny światowej. Urszula Ledóchowska udała się do Sztokholmu, następnie do Danii.

W Skandynawii kontynuowała pracę pedagogiczną – założyła szkołę dla dziewcząt, ochronkę dla sierot po polskich emigrantach, współpracowała z założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, starając się uwrażliwić Skandynawów na sprawę niepodległości Polski.

W 1920 roku petersburskie urszulanki wróciły do Polski i osiedliły się w Pniewach k. Poznania. Niedługo potem Benedykt XV zezwolił im na przekształcenie się w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, mające żyć duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji. W jej ramach urszulanki SJK, zwane od koloru habitów urszulankami szarymi, działały nie tylko w Polsce, ale także we Włoszech i Francji.

W 1925 roku założyła w Pniewach pierwsze w Polsce koło Krucjaty Eucharystycznej.

W okresie II Rzeczypospolitej została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1927), Krzyżem Niepodległości (1930) i Złotym Krzyżem Zasługi (1937).

Zmarła 29 maja 1939 roku podczas wizyty w Rzymie. 

Powszechnie ceniono ją i szanowano za poświęcenie dla innych (zwłaszcza dzieci) oraz pogodę ducha, którą sama uznawała za świadectwo więzi z Chrystusem.

Tuż po śmierci Urszuli Ledóchowskiej pojawiała się opinia, że „zmarła święta”.

20 czerwca 1983 roku w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikował matkę Urszulę, a 18 maja 2003 roku w Rzymie – kanonizował. W 1989 roku, w pięćdziesiątą rocznicę śmierci zachowane od zniszczenia ciało błogosławionej Urszuli zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.

Jej imieniem nazwano parafie m.in. na lubelskim Węglinie, częstochowskim Wrzosowiaku, bydgoskim Miedzyniu, Malborku, gdańskim Chełmie, gdyńskim Chwarznie i Złotej.

Od 2006 roku jest patronką Sieradza, a od 2016 roku – Pniew.

Swój wielki ślad św. Urszula zostawiła i w historii Czarnego Boru w rejonie wileńskim na Litwie. W latach 1924-1939 pełniła opiekę nad ochronką i szkołą powszechną w Czarnym Borze. Również z inicjatywy Sióstr Urszulanek została rozpoczęta budowa kościoła w Czarnym Borze. Dużym zaszczytem dla współczesnych mieszkańców Czarnego Boru jest to, że imię świętej Urszuli Ledóchowskiej nosi gimnazjum z polskim językiem nauczania tej miejscowości, a także jej imieniem jest nazwana ulica.