Jako że małżeństwo wymaga całkowitego oddania się, dlatego bierzmowanie — sakrament chrześcijańskiej dojrzałości i siły — nabiera szczególnego znaczenia. Kodeks Prawa Kanonicznego stanowi, że „katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni go przyjąć przed zawarciem małżeństwa, jeżeli jest to możliwe bez poważnej niedogodności” (KPK kan. 1065 § 1).

A zatem, osoby pragnące zawrzeć sakrament małżeństwa, powinny przyjąć wcześniej sakrament bierzmowania, ale to nie oznacza, że bez przyjęcia tego sakramentu sakrament małżeństwa będzie nieważny albo bezowocny.

Bo „jeśli przewiduje się, że przed ślubem nie będzie warunków do owocnego przyjęcia sakramentu bierzmowania, miejscowy ordynariusz decyduje, czy nie będzie lepiej przyjąć sakrament po weselu“ (Sakrament Bierzmowania, Wstęp, 12).

Ksiądz, przygotowujący narzeczonych do przyjęcia ślubu, jest zobowiązany zadbać o to, aby oni przyjęli sakrament bierzmowania przed ślubem. Jeżeli natomiast narzeczeni mają z tego powodu duże niedogodności czy nie ma warunków do owocnego przyjęcia sakramentu bierzmowania, to ksiądz po uzgodnieniu z narzeczonymi, że przyjmą sakrament bierzmowania w przyszłości, powinien pisemnie zwrócić się do biskupa z prośbą o zezwolenie dla konkretnej osoby w sprawie przyjęcia sakramentu po ślubie. W piśmie do biskupa ksiądz powinien też podać uzasadnienie prośby oraz poinformować, kiedy narzeczeni będą gotowi do przyjęcia sakramentu bierzmowania i kiedy go przyjmą. Po zapoznaniu się z sytuacją, biskup wydaje decyzję w sprawie przyjęcia sakramentu bierzmowania po ślubie.

Na podst. vilnensis.lt