Urodziła się w Twerze, choć wiele źródeł podaje, że w Wilnie. Pochodziła ze znanej w Wilnie rodziny Niedziałkowskich (była córką Heleny (z Czajczyńskich) i Konrada Bolesława Niedziałkowskiego), której korzenie sięgają Berehu koło Krzemieńca, gdzie stał dom Niedziałkowskich. Utracili go w wyniku represji za udział w Powstaniu Styczniowym. Studiowała (1912–1914) na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od roku 1916 żona Eugeniusza Dobaczewskiego. Debiutowała w roku 1920 tomem poetyckim Na chwałę słońca. Przed II wojną światową prowadziła intensywną działalność polityczną i kulturalną, pełniąc jednocześnie funkcję wiceprezesa Związku Zawodowym Literatów w Wilnie (tam też mieszkała do roku 1939). W tym okresie współpracowała z rozgłośnią wileńską Polskiego Radia oraz czasopismami ukazującymi się w Wilnie i Warszawie (m.in.: „Świat”, „Kurier Poranny” czy „Robotnik”).
W czasie okupacji była więziona (lata 1940–1945) w obozie koncentracyjnym Ravensbrück (nr obozowy P 5068) i swoje przeżycia zawarła w książce Kobiety z Ravensbrück (wydaną przez warszawskie Wydawnictwo „Czytelnik” w roku 1946). Po II wojnie światowej pracowała przez rok w warszawskiej Bibliotece Narodowej. Krótko potem (rok 1947) przeniosła się do Torunia, gdzie współpracowała z tamtejszym Polskim Radiem. Przez kolejne 3 lata (1948–1951) była kierownikiem literackim teatru lalkowego „Baj Pomorski”. W tym okresie działała w Związku Literatów Polskich, pisała także recenzje do czasopism „Arkona” i „Pomorze”. W 1951 zamieszkała w Żninie i do końca życia napisała wiele powieści tematycznie związanych z Pałukami. Pisała książki dla młodzieży i słuchowiska radiowe. Była też autorką sztuk i adaptacji teatralnych dla dzieci.
Zmarła w wieku 88 lat (23 listopada 1980) i została pochowana na Cmentarzu w Żninie.