Armia Krajowa została utworzona 14 lutego 1942 roku z przekształcenia Związku Walki Zbrojnej w konspiracyjną organizację wojskową działającą na terenie Polski. Rozkaz podpisał Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych generał Władysław Sikorski.
W skład AK weszło ok. 200 organizacji wojskowych. Dowódcą AK został generał Stefan Rowecki „Grot”.
Głównym zadaniem AK było prowadzenie walki o odzyskanie niepodległości przez organizowanie i prowadzenie samoobrony i przygotowanie armii podziemnej na okres powstania, które miało wybuchnąć na ziemiach polskich w okresie militarnego załamania Niemiec.
Oddziały Polski Walczącej dokonały w latach 1942-1945 ponad 110 tysięcy większych akcji zbrojno-dywersyjnych, z czego 6243 akcje zostały przeprowadzone przez większe siły partyzanckie.
W okresie maksymalnej zdolności bojowej, w lecie 1944 roku, siły AK liczyły około 380 tysięcy żołnierzy.
Kulminacją ich wysiłku zbrojnego było Powstanie Warszawskie. Po jego klęsce jednostki AK na terenach zajętych przez Armię Czerwoną zostały zdemobilizowane. 19 stycznia 1945 roku Komendant Główny gen. Okulicki wydał rozkaz o rozwiązaniu AK. Straty Armii Krajowej wyniosły ok. 100 tys. poległych i zamordowanych żołnierzy, ok. 50 tys. zostało wywiezionych do ZSRS i uwięzionych.
Żołnierze AK byli prześladowani przez władze komunistyczne, zwłaszcza w okresie stalinizmu, wielu z nich skazano na karę śmierci lub wieloletniego więzienia.
Walki żołnierzy polskich AK zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.
Według historyków, Armia Krajowa była największym i najlepiej zorganizowanym podziemnym wojskiem działającym w okupowanej Europie.
Na podst. IAR, PAP, pl.wikipedia.org
