Zygmunt Góralski ps. „Chmura” urodził się 10 kwietnia 1930 r. w Żninie. Ukończył szkołę podstawową i rok szkoły zawodowej. W latach 1942–45 pracował w gospodarstwie rolnym, a w latach 1946–48 – jako siodlarz w Żninie. W marcu 1949 r. został przyjęty do PUBP w Żninie. Od 1 kwietnia 1949 r. pracował jako strażnik w więzieniu w Wągrowcu. W maju 1950 r. przystąpił, za namową Zygmunta Biskupa, do organizacji antykomunistycznej – Pierwszego Plutonu Szturmowego AK Ziemi Wielkopolskiej, działającego na terenie Wągrowca i Chodzieży.
18 czerwca 1950 r. uwolnił z więzienia w Wągrowcu dwóch penitencjariuszy (Józefa Antkowiaka i Romualda Bronieckiego), osadzonych za nielegalne posiadanie broni. Wspólnie zbiegli do lasu w okolicy Żnina, jednak nie udało im się przyłączyć do oddziału partyzanckiego. Od października 1950 r. do jesieni 1951 r. ukrywał się w ziemiance w lesie, jedzenie dostarczali mu ojciec i brat. Potem ukrywał się u rodziców w Żninie.
W wyniku obławy PUBP w Żninie 19 maja 1952 r. Góralski został schwytany i osadzony w areszcie WUBP w Poznaniu.
Sędzia Wojskowego Sądu Rejonowego w Poznaniu 18 października 1952 r. skazał go na karę śmierci za oddanie sześciu strzałów do funkcjonariuszy PUBP w Żninie podczas aresztowania, dodatkowo na 15 lat więzienia – za udział w organizacji antykomunistycznej, osiem lat więzienia za rabunek broni, 10 lat więzienia – za dezercję, 10 lat więzienia – za ukrywanie broni, osiem lat więzienia – za namowy do działalności antykomunistycznej podczas przebywania areszcie WUBP w Poznaniu.
Wyrok wykonano 30 marca 1953 r. w Poznaniu poprzez rozstrzelanie, o godz. 14:35, zgon stwierdzono 10 minut później.
8 listopada 2000 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydz. III Karny unieważnił wyrok wydany wobec Zbigniewa Góralskiego.
Na podst. inf. IPN
