W pogrzebie wzięli udział przedstawiciele władz państwowych; obecny był także wiceprezes IPN Krzysztof Szwagrzyk. Uroczystość na cmentarzu poprzedziło nabożeństwo żałobne odprawione przez bp. Józefa Guzdka w Katedrze Polowej Wojska Polskiego. Wcześniej zostały tam wystawione trumny ze szczątkami bohaterów.

Obaj oficerowie znani są przede wszystkim jako ci, którzy we wrześniu 1939 roku – podczas niemieckiej agresji na Polskę – doprowadzili do ewakuacji rezerw Banku Polskiego z kraju ogarniętego wojną. Łącznie udało się uratować prawie 80 ton złota, które zdeponowano ostatecznie we Francji.

Wcześniej płk Matuszewski i mjr Floyar-Rajchman spoczywali na nowojorskim cmentarzu Calvary – zgodę na ich ekshumację oraz przetransportowanie szczątków do Polski wydał amerykański sąd stanowy. W czasie uroczystego powitania trumien na warszawskim Okęciu dyrektor Wojskowego Biura Historycznego Sławomir Cenckiewicz podziękował Ministerstwu Obrony Narodowej za pomoc w dążeniach do sprowadzenia kości obu oficerów. – Ich dzieło nie przeminie, Polska zrealizowała ich testament – podsumował Cenckiewicz.

* * *

Ignacy Matuszewski studiował m.in. filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, architekturę w Mediolanie i prawo w Dorpacie (obecnie Tartu w Estonii). Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii rosyjskiej. Pod koniec 1917 roku rozpoczął służbę I Korpusie Polskim gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego; później został też członkiem Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pracował m.in. w II Oddziale Naczelnego Dowództwa, którego w 1920 roku został szefem. W latach 1924–26 był attaché wojskowym w Rzymie, a później m.in. ministrem skarbu.

We wrześniu 1939 roku kierował ewakuacją polskiego złota. We Francji nie został jednak przyjęty do formującego się Wojska Polskiego. W 1941 roku przybył do Nowego Jorku. Należał do inicjatorów powołania Komitetu Amerykanów Polskiego Pochodzenia i Instytutu Józefa Piłsudskiego, którego w latach 1944–46 był wiceprezesem. Zmarł w 1946 roku w Nowym Jorku.

Henryk Floyar-Rajchman od 1913 roku należał do Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny służył w 5. pułku piechoty Legionów, a po kryzysie przysięgowym – w Polskiej Organizacji Wojskowej. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w sztabie 1. Dywizji Piechoty Legionów. Po wojnie ukończył Wyższą Szkołę Wojenną i w latach 1928–31 był attaché wojskowym w Tokio. Od 1933 do 1935 roku – wiceminister i minister przemysłu i handlu. Poseł na Sejm.

We wrześniu 1939 roku brał udział w ewakuacji polskiego złota. We Francji został przeniesiony do rezerwy. W 1941 roku przybył do Nowego Jorku. Rok później przygotowywał Zjazd Związku Obrony Narodowej im. Józefa Piłsudskiego. Należał do grona założycieli Instytutu Józefa Piłsudskiego; od 1944 roku wchodził w skład Rady Instytutu, w latach 1947–51 był jego wiceprezesem. Zmarł w 1951 roku w Nowym Jorku.

Na podst. ipn.gov.pl