Getto piotrkowskie – getto żydowskie założone 8 października 1939 w Piotrkowie Trybunalskim rozporządzeniem H. Drechsela. Było to pierwsze getto utworzone przez Niemców na ziemiach polskich. Teren getta obejmował Rynek, ul. Grodzką, Garncarską i Starowarszawską (rejon kościoła farnego).
Przymusem zamieszkania w getcie objęto wszystkie osoby należące do żydowskiej gminy wyznaniowej. W listopadzie 1939 roku na liniach granicznych ustawiono tablice ostrzegawcze, z namalowaną trupią czaszką i napisem "ghetto". 28 listopada powołano Judenrat – Radę Żydowską, na której czele stanął Zelman Tanenberg. Według szacunkowych danych Judenratu w piotrkowskim getcie znajdowało się 16 tysięcy mieszkańców. Faktyczny stan ludności wahał się jednak w granicach do 25 tys. osób.
W dniach 13–14 października 1942 getto zostało otoczone przez żandarmerię niemiecką i Ukraińców. Przystąpiono do masowej eksterminacji ludności żydowskiej. Do 21 października 1942 wywieziono do obozów w Treblince i Majdanku 22 tys. osób. Na przełomie lat 1942/1943 w getcie piotrkowskim żyło jeszcze około 5 tys. Żydów, których systematycznie mordowano i wywożono do obozów w Bliżynie i Pionkach.
