„Mimo, że jest to stara tradycja, ale do dziś jest niezwykle żywa, przekazywana z pokolenia na pokolenie, łącząca różne społeczności i zrzeszająca mistrzów różnych pokoleń. Tradycja robienia słomianych pająków zyskuje coraz większe znaczenie, angażując coraz więcej jej popularyzatorów. Część naszego społeczeństwa postrzega te dzieła symbolizujące tradycyjny światopogląd jako przejaw tożsamości kulturowej, a dla artystów jest to źródło inspiracji” – powiedział wiceminister kultury Albinas Vilčinskas.
Ogłoszenie wpisu odbyło się podczas 18. sesji Komitetu Międzyrządowego ds. Ochrony Niematerialnego Dziedzictwa w Kasane w Botswanie.
Pająk to ludowa ozdoba ze słomy (lit. sodai) wieszana kiedyś na środku izby. Te ozdoby były robione na całej Litwie i miały znaczenie nie tylko dekoracyjne, ale także ceremonialne, symbolizujące model wszechświata, dobrobyt i ochronę. Dziś pająki robione są w różnych regionach Litwy, ale większość twórców mieszka w Wilnie i regionie wileńskim. Wielu twórców pajaków jest też w północno-wschodniej Litwie, zwłaszcza w rejonach uciańskim, janowskim, oniksztyńskim, birżańskim, wiłkomierskim, święciańskim, rakiszeckim i kupiszeckim.
Pająki są nietrwałe, kruche, dlatego w muzeach starych eksponatów zachowało się niewiele.
Ozdoby ze słomy robione są także w innych krajach: na Białorusi, Ukrainie, Łotwie, w Rosji, Finlandii, Szwecji, Polsce. Sposób zdobienia pająków w każdym kraju się różni. Ale uważa się, że tylko litewskie pająki wyróżniają się ogromną różnorodnością, bogactwem kształtów.
To już czwarta litewska tradycja wpisana na listę UNESCO. W poprzednich latach wpisem wyróżnione zostały: święto pieśni i tańca w krajach bałtyckich, pieśni polifoniczne (lit. sutartinės) i robienie krzyży i ich symbolika na Litwie.
