Mimo iż piernik najprawdopodobniej przywędrował do Polski z krajów orientalnych, dość szybko zyskał na popularności i stał się jednym z charakterystycznych elementów polskiej kuchni.

Proces wytwarzania piernika był skomplikowany i wymagał wielu składników, w tym miodu, przypraw korzennych, mąki i innych dodatków. Miodowi nadawano szczególne znaczenie, nie tylko ze względu na smak, ale także ze względu na jego właściwości konserwujące, które pozwalały na przechowywanie piernika przez długi czas.

W XV i XVI wieku piernik stał się popularnym produktem eksportowym, szczególnie do krajów bałtyckich i niemieckojęzycznych. W ciągu wieków receptury na piernik ulegały zmianom w zależności od regionu i dostępności składników. W różnych okresach historycznych piernik był też często elementem tradycji świątecznych, zwłaszcza podczas Bożego Narodzenia.

Współczesne wersje piernika staropolskiego często próbują odwzorować tradycyjne receptury, starając się zachować autentyczny smak i charakter tego ciasta. Współczesne wydania piernika mogą być ozdobione lukrem, polewą czekoladową lub bakaliami, ale rdzeń smaku nadal nawiązuje do bogatej historii tego wyjątkowego wypieku.

• Do wyrobienia ciasta potrzebujemy 500 g miodu naturalnego i 150 g masła. Składniki należy podgrzać stopniowo, doprowadzić do wrzenia, wymieszać do całkowitego rozpuszczenia. Wystudzić.

• Następnie 3 łyżeczki sody oczyszczonej wymieszać z 125 ml mleka.

• 1 kg mąki pszennej połączyć w misce z masą miodową. Następnie dodać mleko z sodą. Wymieszać. Na koniec dodać 3 jajka oraz 3-4 łyżki przyprawy do piernika (kupnej lub domowej).

• Zagniecione ciasto przełożyć do miski kamionkowej lub szklanej i przykryć bawełnianą ściereczką. Odstawić w ciemne i zimne miejsce.

Uwaga: wyrobione ciasto jest dość luźne. Po leżakowaniu w zimnie tężeje i daje się rozwałkowywać (trzeba tylko lekko podsypywać mąką).

Rota