2 lutego w Lublinie, na jednym z pierwszych sejmów walnych, Jagiełło został wybrany na króla Polski. 15 lutego przyjął chrzest, na którym otrzymał imię Władysław, a trzy dni później odbył się ślub Jadwigi z Władysławem Jagiełłą. Kulminacją wszystkich wydarzeń była koronacja Władysława Jagiełły na króla Polski w katedrze na Wawelu 4 marca 1386 roku, której dokonał arcybiskup gnieźnieński Bodzęta.
Długosz tak opisał to wydarzenie w swojej kronice:
Tam w obecności i na oczach najszlachetniejszej swej małżonki, królowej Jadwigi, nową koroną, zrobioną wcześniej ze złota i klejnotów – starą bowiem, używaną dawniej, król Węgier i Polski Ludwik przewiózł na Węgry, zapobiegając temu, żeby nikt inny prócz jego potomstwa nie został następcą na tronie polskim – został koronowany i namaszczony na króla przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzętę, w asyście biskupa krakowskiego Jana i poznańskiego Dobrogosta. On pierwszy spośród Litwinów osiągnął u Polaków i za ich poparciem w jednym i tym samym czasie trzy największe zaszczyty, co według mnie nie spotkało nikogo z jego przodków, chrzest święty, bardzo znakomite małżeństwo i sławną koronę.
Unia personalna dawała korzyści obu państwom; Polska miała ułatwioną ekspansję handlową na Wschód, Litwa zaś zyskała ochronę przed najazdem krzyżackim. Do największych zasług Jagiełły zaliczyć trzeba zwycięską wojnę z Krzyżakami odniesioną pod Grunwaldem w 1410 r., pokój toruński zawarty rok później, który mimo braku doraźnych korzyści, doprowadził do wzrostu znaczenia Polski i jej monarchy na arenie międzynarodowej. Do Korony przyłączone zostały Ziemia Dobrzyńska i Kujawy, natomiast nie udało się zdobyć Pomorza Gdańskiego. Pod panowaniem Władysława Jagiełły dało się zauważyć dynamiczny rozwój demograficzny oraz gospodarczy Polski.
Akt koronacji Władysława Jagiełły na króla Polski była również początkiem powstania dynastii Jagiellonów.