Mimo że pochodzenie cepelinów budzi wiele dyskusji, dla Litwinów na całym świecie kojarzą się one z narodową kuchnią litewską.
W XVIII w. badacz potraw ziemniaczanych Antoine Augustin Permentier w swojej książke „Sposób robienia chleba z ziemniaków” (1779 r.) opisuje różne sposoby przyrządzania ziemniaków, w tym podaje przepis ziemniaczanego „chleba”.
Według niego, ciasto ziemniaczane zostało wymyślone przez Irlandczyków w ok. 1740 r., którzy zastosowali ziemniaki zamiast innych warzyw (dyni, rzepy), dodawanych do ciasta chlebowego, żeby zaoszczędzić ziarna.
Dania z ciasta z surowych ziemniaków najbardziej rozpowszechnione były w północnych Niemczech.
Cepeliny na Litwie pojawiły się przed 100-150 laty, prawdopodobnie na Żmudzi, gdzie przywędrowały z niemieckiej Małej Litwy, a w innych regionach kraju pojawiły się za pośrednictwem litewskich Żydów, którzy mieli ścisły kontakt z żydowskimi wspólnotami w północnych Niemczech.
Cepeliny są przyrządzane na dwa sposoby – z surowych lub gotowanych, tartych ziemniaków. A w ich środku może być mięso, grzyby, a nawet twaróg. Podawane na gorąco cepeliny są okraszane skwareczkami ze śmietaną.
Na Litwie cepeliny są też nazywane „didžkukuliai” (lit. duże kluski).
Cepeliny królują też na stołach Podlasia i Suwalszczyzny, gdzie nazywane są kartaczami.
