„Uznając, iż los nas wszystkich od ugruntowania i wydoskonalenia konstytucyi narodowej jedynie zawisł, długiem doświadczeniem poznawszy zadawnione rządu naszego wady, a chcąc korzystać z pory, w jakiej się Europa znajduje, i z tej dogorywającej chwili, która nas samym sobie wróciła; wolni od hańbiących obcej przemocy nakazów, ceniąc drożej nad życie, nad szczęśliwość osobistą, egzystencyę polityczną, niepodległość zewnętrzną i wolność wewnętrzną narodu, którego los w ręce nasze jest powierzonym; chcąc oraz na błogosławieństwo, na wdzięczność współczesnych i przyszłych pokoleń zasłużyć; mimo przeszkód, które w nas namiętności sprawować mogą, dla dobra powszechnego, dla ugruntowania wolności, dla ocalenia ojczyzny naszej i jej granic, z największą stałością ducha niniejszą konstytucyę uchwalamy.”

Przez ostatnie kilka dni cały zachodni świat z uwagą śledził dramatyczne losy Alfiego Evansa, 2-letniego pacjenta Alder Hey, dziecięcego szpitala w Liverpoolu. Lekarze oraz brytyjski Sąd Najwyższy zdecydowali – wbrew woli rodziców – o uśmierceniu, rzekomo nieuleczalnie chorego chłopca, poprzez odłączenie aparatury podtrzymującej jego funkcje życiowe.

Prezydent Francji Emmanuel Macron, czołowy reprezentant oświeconych elit liberalnych Europy, nie przestaje zaskakiwać. Po tym, gdy niedawno ogłoszono, że nad Sekwaną możliwe są małżeństwa „wszystkich ze wszystkimi”, przyszedł czas na edukację dzieci, która ma się rozpoczynać tam w wieku... niemalże niemowlęcym.

Francuski aktor komediowy Fernandel (ur. 8 maja 1903 r.), widząc absurdy – obśmiewał je. Czasy w których żył były niełatwe. Fernandel został nazwany przez papieża Piusa XII „najsławniejszym kapłanem po papieżu” (bo grał w latach 1950-60 w filmie rolę ojca Camillo, katolickiego kapłana, który w jakiś sposób zmagał się z merem marksistą, prowadził szczere rozmowy z Panem Jezusem.

Wczorajsza debata w Parlamencie Europejskim dotycząca przyszłości Europy z udziałem prezydenta Francji Emmanuela Macrona, trwająca ponad 3 godziny, nie wypadła zbyt okazale.

Dekada Grybauskaitė u steru nawy państwowej dobiegnie końca już za rok, gdy w maju odbędą się wybory prezydenckie. Wówczas to wyborcy wymienią w końcu na fotelu prezydenckim polityczkę, którą wskutek jej mentalności, cech charakteru oraz biografii politolodzy określali jako „sovietinio tipo”.

Znany publicysta Pan Tadeusz Andrzejewski pisał o „Pouczenie dla pouczających: nie stracić okazji, aby pomilczeć”. W sumie jest to reakcja na artykuł, który nie tak dawno ukazał się na jednym z polskich portali, napisany przez dziennikarkę polskojęzycznej „Gazety Polskiej”. Nie chciałam przed świętami poruszać tematu, który wzbudza tyle kontrowersji.

Rodacy z Macierzy mogą nam pomóc w tym, aby hasło „nic o nas bez nas” nie było zapominane przez polskich polityków. — powiedział Waldemar Tomaszewski w rozmowie z portalem wPolityce.pl.

Im bliżej wyborów samorządowych, tym większe napięcie na litewskiej lewicy, gdzie ostatnio zarysował się trójkąt wzajemnie zwalczających się partii.