Wszyscy chorzy zostali przewiezieni do szpitala. Zakażenie trafiło do organizmu chorych przez różnego rodzaju rany – podczas chodzenia na bosaka po cieplarni, po uszkodzeniu się zardzewiałym gwoździem i po zranieniu się piłą benzynową.
Nikt z chorych nie był szczepiony przeciwko tężcowi. W ub. roku w naszym kraju na tężca zachorowało 2 mieszkańców, z których jeden zmarł.
Jedynym sposobem na uniknięcie tężca jest szczepionka.
Na Litwie przeciwko tężcowi są szczepione niemowlęta w wieku 2, 4 i 6 miesięcy. Powtórna szczepionka jest podawana dzieciom w wieku 1,5 roku, 6-7 i 15-16 lat. Osoby dorosłe wakcynację powinny powtarzać co 5-10 lat.
Osoby powyżej 26. roku życia są szczepione przeciwko tężcowi nieodpłatnie. W sprawie wakcyny należy się zwrócić do swego lekarza rodzinnego.
W okresie 2005-2015 na Litwie zarejestrowano 20 przypadków zachorowania na tężca, z nich 7 ze skutkiem śmiertelnym.
Na tężca najczęściej osoby zapadają na wiosnę i latem, kiedy mieszkańcy najbardziej intensywnie pracują z ziemią.
Tężec jest ciężką chorobą przyranną zwierząt i ludzi. Jest chorobą zakaźną, ale nie zaraźliwą. Tężec występuje na całym świecie.
Chorobę u ludzi i zwierząt powoduje beztlenowa orzęsiona laseczka wytwarzająca okrągłe spory, zwane też przetrwalnikami, umieszczone na końcach laseczki.
Spory po wniknięciu w tkanki, najczęściej po zranieniu lub skaleczeniu, przechodzą w postać wegetatywną poprzez proces kiełkowania spor. Rozwojowi sprzyjają warunki beztlenowe. Takie warunki spotykamy w ranach głębokich. W ranach płytkich i drobnych skaleczeniach może również dochodzić do namnażania się laseczek tężca pod warunkiem dodatkowego zakażenia drobnoustrojami tlenowymi, które zużywając tlen wytworzą warunki korzystne do rozwoju laseczek tężca. Namnażając się w miejscu zakażenia produkuje toksyny.
Laseczka tężca jest bardzo rozpowszechniona w przyrodzie. Występuje w glebie, kurzu, błocie.
Okres inkubacji choroby wynosi od 2 do 50 dni, najczęściej około 7–14 dni. Pierwsze objawy to skurcze mięśni. Początkowo skurcze przede wszystkim mięśnia żuchwy, powodując charakterystyczny szczękościsk. W następnym etapie skurcze obejmują inne partie mięśni szkieletowych. Skurcz mięśni mimicznych twarzy wywołuje charakterystyczny grymas, tzw. uśmiech sardoniczny. Napięcie mięśni karku i tułowia daje łukowate wyprężenie ciała.
Objawy uaktywniają się ok. 3–14 dni po zakażeniu. W miejscu zranienia występuje ból i skurcz mięśni.
Człowiek jest leczony poprzez oczyszczenie zakażonego miejsca, podanie antytoksyny przeciwtężcowej. Leczenie ludzi odbywa się w warunkach szpitalnych, na oddziałach intensywnej opieki medycznej.
