Centrum Chorób Zakaźnych i AIDS informuje, że 4 maja pacjent poczuł się źle i w następnym dniu zwrócił się do lekarzy. Senior został hospitalizowany. Chory nie był szczepiony od tężca. Infekcja trafiła do organizmu prawdopodobnie wtedy, gdy mężczyzna zranił palec piłą benzynową.
Tężec jest ciężką chorobą przyranną zwierząt i ludzi. Jest chorobą zakaźną, ale nie zaraźliwą. Tężec występuje na całym świecie.
Chorobę u ludzi i zwierząt powoduje beztlenowa orzęsiona laseczka wytwarzająca okrągłe spory, zwane też przetrwalnikami, umieszczone na końcach laseczki.
Spory po wniknięciu w tkanki, najczęściej po zranieniu lub skaleczeniu, przechodzą w postać wegetatywną poprzez proces kiełkowania spor. Rozwojowi sprzyjają warunki beztlenowe. Takie warunki spotykamy w ranach głębokich. W ranach płytkich i drobnych skaleczeniach może również dochodzić do namnażania się laseczek tężca pod warunkiem dodatkowego zakażenia drobnoustrojami tlenowymi, które zużywając tlen wytworzą warunki korzystne do rozwoju laseczek tężca. Namnażając się w miejscu zakażenia produkuje toksyny.
Laseczka tężca jest bardzo rozpowszechniona w przyrodzie. Występuje w glebie, kurzu, błocie.
Okres inkubacji choroby wynosi od 2 do 50 dni, najczęściej około 7–14 dni. Pierwsze objawy to skurcze mięśni. Początkowo skurcze przede wszystkim mięśnia żuchwy, powodując charakterystyczny szczękościsk. W następnym etapie skurcze obejmują inne partie mięśni szkieletowych. Skurcz mięśni mimicznych twarzy wywołuje charakterystyczny grymas, tzw. uśmiech sardoniczny. Napięcie mięśni karku i tułowia daje łukowate wyprężenie ciała.
Objawy uaktywniają się ok. 3–14 dni po zakażeniu. W miejscu zranienia występuje ból i skurcz mięśni.
Człowiek jest leczony poprzez oczyszczenie zakażonego miejsca, podanie antytoksyny przeciwtężcowej. Leczenie ludzi odbywa się w warunkach szpitalnych, na oddziałach intensywnej opieki medycznej.
Na Litwie od tężca są szczepione 2, 4 i 6-misięczne dzieci, dodatkowe dozy wakcyny są aplikowane półtorarocznym dzieciom, dzieciom w wieku 6-7 lat i 15-16 lat. Dorosłe osoby powinny powtarzać szczepienia co 5-10 lat.
