Levits uzyskał poparcie 61 posłów w stuosobowym parlamencie Łotwy.
Egils Levits urodził się w 1955 roku w Rydze. W 1972 roku on i jego rodzice, żydowskiego pochodzenia, zostali wygnani ze Związku Radzieckiego, gdyż KGB uznała ich za zagrożenie dla reżimu komunistycznego. Levits ukończył prawo i nauki polityczne na Uniwersytecie Hamburskim. W latach 1982-1986 był pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Chrystiana Albrechta w Kilonii. Później do 1991 r. pracował jako doradca prawny w administracji publicznej oraz w instytucie naukowym w Getyndze.
W okresie przemian politycznych wziął udział w opracowaniu łotewskiej deklaracji niepodległości z 4 maja 1990. W latach 1991-1992 był doradcą łotewskiego parlamentu w zakresie prawa międzynarodowego i konstytucyjnego. Dwukrotnie sprawował urząd ambasadora – w latach 1992-1993 w Niemczech i w Szwajcarii, w latach 1994-1995 w Austrii, w Szwajcarii i na Węgrzech. Między tymi okresami pełnił funkcję wicepremiera i ministra sprawiedliwości, był w tym czasie związany z ugrupowaniem Łotewska Droga.
Od 1995 do 2004 był sędzią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Od 1997 członek Trybunału Koncyliacji i Arbitrażu w ramach OBWE, a od 2001 członek Stałego Trybunału Arbitrażowego. W 2004 został pierwszym łotewskim sędzią w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Kadencja obecnego prezydenta Łotwy Raimondsa Vējonisa kończy się w lipcu tego roku.
