...idę do mojego miasta
drogą od stuleci znajomą
ku Bramie
na Ostrzach świec
We środę, 4 lutego o godz. 10.00 w Ostrej Bramie w Wilnie zostanie odprawiona Msza św. w intencji śp. prof. Elżbiety Feliksiak, która wiele swoich prac poświęciła Ziemi Wileńskiej i Kresom.
Elżbieta Feliksiak (urodziła się 1 grudnia 1937 roku w Warszawie – zmarła 5 stycznia 2015 roku) – antropolog literatury, komparatystka i tłumaczka, wieloletni pracownik Instytutu Filologii Polskiej Wydziału Filologicznego Uniwersytetu w Białymstoku.
Była wydawcą i redaktor odpowiedzialną cyklu publikacji pt. „Biblioteka pamięci i myśli", w której ukazały się m.in. antologia poetycka „Tobie Wilno", „Wileńskie szopki akademickie 1921-1933), „Wilno i Kresy Północno-Wschodnie", „Wilno i Ziemia Mickiewiczowskiej Pamięci".
Feliksiak dała się poznać jako sprawna inspiratorka i organizatorka działań kulturalnych, popularnonaukowych oraz stricte naukowych. Była inicjatorką pionierskich badań pamięci Kresów Północno-Wschodnich RP. Największym osiągnięciem prof. Elżbiety Feliksiak był cykl konferencji pt. „Wilno i Wileńszczyzna jako krajobraz i środowisko wielu kultur", z których pierwsza zorganizowana w 1989 roku była ze wszech miar owocna i nader symboliczna.
„Bez politycznej przemiany w kraju niemożliwa byłaby zakrojona na tak wielką skalę otwarta dyskusja na temat świadectw życia na polskich Kresach RP i o wadze pamięci w polskiej literaturze krajowej oraz emigracyjnej. Była to więc pionierska praca zespołu, która dzisiaj ma swoich wytrwałych kontynuatorów zarówno w samym Białymstoku, jak i w Polsce" – zaznacza Violetta Wejs-Milewska z Uniwersytetu w Białymstoku.
Za wybitne i rozległe badania nad kulturą polską na dawnych Kresach Wschodnich RP i za kultywowanie chrześcijańskiego etosu w badaniach nad literaturą XIX i XX wieku w 2012 roku została laureatką Nagrody Literackiej im. Franciszka Karpińskiego.
Elżbieta Feliksiak poświęciła Wilnu kilka swoich wierszy.
Moje Wilno
1
W moim mieście
nieznanym
Góra krzyże i piorun
w moim mieście nieznanym
błyskają ostrza
świec
w moim mieście Brama
czuwa
otwiera świat który
zamyka
nieznane moje miasto
czeka na mnie
idę do mojego miasta
drogą od stuleci znajomą
ku Bramie
na Ostrzach świec
1977
2
Słowo ciałem się stało,
Wilno we mnie płakało,
duszę w przeszłość porwało.
Przeszłość wiara przebodła,
zmartwychwstała więc w modłach,
słowo ciałem się stało,
Ostrą Bramą wracało.
Oczy wreszcie ujrzały
wszystko, za czym płakały.
Słowo ciałem się stało,
w soli łez skamieniało.
1989
