Pan Michał urodził się 10 września 1933 r. we wsi Janiańce – obecnie gmina Butrymańce, rejon solecznicki. Mimo niełatwego dzieciństwa – dotknięty tragedią wojny i pozbawiony rodziców – szedł przez życie z Bogiem i szlachetnym, nieustającym zaufaniem do oświaty.

Uczył się w szkole w Ejszyszkach. Naukę ukończył w 1953 r. Wówczas został powołany do wojska sowieckiego. Miejscem służby był Chabarowsk – miasto na dalekim wschodzie Rosji przy chińskiej granicy. Po 3 latach służby Pan Michał wraca do Ejszyszek. W tym momencie decyduje się na wyjazd do Polski. Odbywa rozmowę z prałatem Leonem Żebrowskim, który bardzo zachęca do pozostania na Litwie. Pan Michał przez parę dni rozważał, ale czuł, że jednak stron rodzinnych opuścić nie może.

Rozpoczyna zatem naukę na uniwersytecie wileńskim i pracę nauczycielską. Wkrótce zostaje powołany na stanowisko dyrektora szkoły wieczorowej w Ejszyszkach. Natomiast w roku 1970 obejmuje stanowisko kierownika wydziału oświaty. Po 5 latach wraca do pracy w szkole w Ejszyszkach. Umożliwiło to kontynuowanie kariery sportowej, której zalążki pojawiły się jeszcze w latach szkolnych.

Pan Michał miał zamiłowanie do biegania. Coraz szybciej pokonywał dystans. Ale kariera sprintera nie stała się rzeczywistością. Choroba płuc, skomplikowana operacja uniemożliwiła udział w zawodach. Jednak głęboka wiara i przekonanie, że może być lepiej, wróciły pana Michała na bieżnie i skocznie. Tym razem – w roli sędziego lekkiej atletyki. Młody sędzia brał udział w zawodach rejonowych, republikańskich, a wkrótce był zapraszany do największych miast Związku Sowieckiego i Europy. Od roku 1978 – honorowy sędzia sportu Związku Sowieckiego. Podczas Igrzysk Olimpijskich w 1980 r. w Moskwie właśnie pan Michał był w roli arbitra w dyscyplinie skoków o tyczce. W tej rywalizacji zwyciężył Polak z Solecznik – Władysław Kozakiewicz.

W 1988 r. pan Michał znalazł się w gronie 175 członków, tworzących zgromadzenie generalne odrodzonego Narodowego Komitetu Olimpijskiego Litwy.

W danym okresie historycznym pan Michał w pełni dostrzegał potrzebę i obowiązek moralny działania na rzecz polskiej społeczności na Litwie. Sport był formą. Treść – to miłość do polskiej mowy ojczystej, nadrzędna rola polskiej kultury, modlitwa po polsku. Pokładając maksymalne starania, uczestniczył w organizacji I Zlotu Turystycznego Polaków na Litwie, Zimowych Igrzysk Polaków oraz w powołaniu do życia Klubu Sportowego „Polonia”. Ogrom wysiłku włożył w odrodzenie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” na Wileńszczyźnie. Stanął też na czele Litewskiej Federacji Ringo.

W ubiegłym roku prezes Związku Polaków na Litwie Waldemar Tomaszewski uhonorował Michała Sienkiewicza najwyższym odznaczeniem przyznawanym przez Związek – Złotą Odznaką ZPL za Zasługi i Krzewienie Polskości na Litwie. Wyróżnienie to jest przyznawane za szczególne zasługi dla polskości na Litwie.