O śmierci Alwidy Antoniny Bajor poinformował we wtorek Polski Teatr Studio w Wilnie.

„Kochani, dzisiaj w nocy zmarła nasza Wielka, znana scenarzystka, autorka wielu dzieł naszego Teatru w tym „Proces sądowy” wg. Adama Mickiewicza, „Labirynt” i „Mój Anioł Lewy – Mój Anioł Prawy” wg. Czesława Miłosza i wiele innych sztuk teatralnych, zasłużona krytyk teatralny, znana pisarka,dziennikarka” – powiadomił na swoim profilu Polski Teatr Studio w Wilnie.

Alwida Bajor to znana wileńska dziennikarka, publicystka, scenarzystka, tłumaczka i reżyserka radiowa. W 1965 roku ukończyła polonistykę w Wileńskim Instytucie Pedagogicznym. W 1964 roku podjęła pracę w redakcji polskojęzycznego dziennika „Czerwony Sztandar” (od 1990 roku „Kurier Wileński”), gdzie od 1980 roku do odejścia z gazety w 2000 roki pełniła funkcję kierownika Działu Literatury i Sztuki. Współpracowała z „Magazynem Wileńskim”. W latach 1991 – 1994 była redaktorem polskojęzycznych audycji radiowych oraz reżyserką słuchowisk w litewskiej rozgłośni „Vilniaus varpas”. Brała czynny udział w życiu polskiej mniejszości narodowej na Litwie.

Jest autorką kilku książek, około dwóch tysięcy artykułów prasowych i recenzji  m.in. w Kinas, Kwartalnik Filmowy, Zesłaniec, Spotkania Lwowskie, Veidas, polskich i japońskich pismach akademickich, także licznych przekładów z języka litewskiego i rosyjskiego na polski. Pisała o postaciach takich jak Adam Mickiewicz, Józef Mackiewicz czy Sergiusz Piasecki. W książce „Szlakiem bohaterów Potopu Henryka Sienkiewicza” starała się sportretować szlachtę laudańską i ukazać silne związki pisarza z dziedzictwem Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Scenarzystka sztuk wystawianych na deskach Teatru Polskiego w Wilnie, Polskiego Studia Teatralnego w Wilnie czy Teatru Polskiego w Moskwie.

Alwida Bajor wzięła udział w badaniach nad biografią Bronisława Piłsudskiego i współpracowała z telewizją japońską nad realizacją filmu dokumentalnego poświęconego tej postaci.

Uhonorowana Nagrodą Literacką Czesława Miłosza (1992) i Nagrodą Literacą im. Witolda Hulewicza (2007). Dwukrotnie odznaczona Orderem Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej – Krzyżem Kawalerskim (2018) i Krzyżem Oficerskim (2022).