Pytanie jest aktualne dla większości pracujących. Zgodnie z litewskim prawem, dodatkowe i specjalne przerwy, które wliczane są do czasu pracy w zależności od warunków pacy, przyznawane są poszczególnym kategoriom pracowników.
Specjalne przerwy przysługują:
Pracownikom, których praca związana jest z ręcznym podnoszeniem ładunków. W takim przypadku tryb wyznaczania przerw z uwzględnieniem i oceną wymogów aktów prawnych dotyczących bezpieczeństwa i zdrowia określa pracodawca według wyników oceny ryzyka zawodowego.
Pracownikom pracującym na wolnym powietrzu lub w nieogrzewanych pomieszczeniach, gdy temperatura jest poniżej -10°C, nie rzadziej niż co półtorej godziny przyznawane są przerwy nie krótsze niż 10 minut.
Pracownikom, którzy wykonują ciężką pracę fizyczną lub pracę wymagającą dużego napięcia umysłowego bądź poddawanym czynnikom środowiska pracy, w warunkach średniego lub minimalnego ryzyka, gdy czynnik środowiska pracy nie stale, a tylko w określonych okresach, przekracza określone dopuszczalne normy, które ustalane są w aktach prawnych dotyczących bezpieczeństwa i zdrowia pracowników. Liczba przerw specjalnych i okres ich trwania określane są z uwzględnieniem wszystkiego (trudności pracy fizycznej lub umysłowej, jak również – czynników ryzyka środowiska pracy). Oprócz tego, specjalne przerwy mogą nie być przyznawane, jeżeli po uwzględnieniu ryzyka zawodowego zostaje ustalone, że ryzyko jest niedopuszczalnie wysokie – w takim przypadku pracę należy niezwłocznie przerwać.
Pracownikom, którzy pracują z wideoterminalami (urządzeniami posiadającymi monitor i klawiaturę). Nieprzerwanie można pracować nie dłużej niż 1 godzinę. Podczas pracy w pełnym wymiarze godzin przysługują specjalne 10-minutowe przerwy. Podczas pracy 12 godzin w ciągu dnia (40 godzin tygodniowo) w ciągu pierwszych 8 godzin pracy specjalne przerwy przysługują zgodnie z 8-godzinnym reżimem pracy, w ciągu 4 pozostałych godzin – po każdej godzinie pracy przysługuje 15-minutowa przerwa.
Innym pracownikom, gdy określają to akty prawne z zakresu bezpieczeństwa i zdrowia pracowników.
Dodatkowe i specjalne przerwy, ich liczba, czas trwania, miejsce mogą być określone w umowie zespołowej, umowie o pracę, w przepisach trybu pracy. Jeżeli w przedsiębiorstwie dochodzi do sporu pomiędzy przedstawicielami pracowników a pracodawcą w sprawie przerw, które uregulowane są w umowie zespołowej lub w przepisach trybu pracy, rozpatrywany jest on jako spór pracy zespołowej zgodnie z trybem określonym w rozdziale X Kodeksu Pracy. Jeżeli naruszane są prawa związane z przyznawaniem przerw pracownika, określonych w aktach prawnych lub aktach normatywnych przedsiębiorstwa, a pracodawca nie przyznaje tych przerw lub za nie nie płaci, wówczas tego rodzaju spory rozpatrywane są jako indywidualne spory pracy zgodnie z normami określonymi w Kodeksie Pracy w komisjach sporów o pracę, powołanych przy oddziałach terytorialnych Państwowej Inspekcji Pracy.
Tygodnik Wileńszczyzny
