Odnowione zostały rokokowe sztukaterie, elementy dekoracji, iluzoryczne okna, przywrócono historyczne kolory wieżyczek. Te i inne prace prowadzone są poprzez dostosowanie całego zespołu do potrzeb pielgrzymów.
Mykolas Juozapavičius, ekonom Archidiecezji Wileńskiej mówi: „Od ponad pięciu lat współpracujemy z architektami, konserwatorami i innymi specjalistami oraz odpowiedzialnymi instytucjami, aby zespół Misjonarzy odrodził się. Zakończyliśmy remont fasady, teraz rozpoczynamy porządkowanie zieleńców, które nie były pielęgnowane od wielu lat. W przyszłości będą one tworzyć ogród klasztorny. Wszystkie prace wykonywane są zgodnie z projektem, po uzyskaniu niezbędnych zezwoleń instytucji państwowych”.
Projekt ma na celu przywrócenie autentycznej struktury urbanistycznej zespołu. Część drzew wyrosła w miejscu niezachowanej historycznej zabudowy, która zostanie odtworzona. Zostaną też ułożone nowe sieci inżynieryjne.
Drzewa samosiejki rosną też obok budynków zabytkowych, a nawet rosną spod ich fundamentów, niszcząc je. Porządkowanie zieleńców przyczyni się więc również do ochrony dziedzictwa.
We współpracy z przyrodnikami oraz Dyrekcją Parków Regionalnych w Kolonii Wileńskiej i Werkach udało się uratować znajdujący się w Czerwonej Księdze grzyb (Sarcodontia crocea), który rosnął na złamanej jabłoni. Pień jabłoni z rzadkim grzybem przeniesieno do sadu w Puszkarni.
W ramach projektu odnowienia zespołu kościelno-klasztornego, w pomieszczeniach klasztornych pojawią się miejsca noclegowe dla pielgrzymów, a przestrzeń kościelna zostanie przystosowana do organizowania wydarzeń.
Zostanie zachowana całość architektoniczna klasztoru i kościoła Misjonarzy, a teren wokół zostanie uporządkowany.
Zgromadzenie Księży Misjonarzy rozpoczęło budowę kościoła w 1695 roku. Budowa trwała 35 lat, gdyż brakowało funduszy. Podczas pożaru, który wybuchł w mieście w 1706 roku, spłonął dach świątyni. Budowa została wstrzymana w wyniku najazdu Szwedów w 1708 roku oraz epidemii dżumy w latach 1709-1710. Dokończenie budowy dużego murowanego kościoła było możliwe dzięki funduszom przekazanym przez magnatów. Wśród takich fundatorów był kasztelan nowogrodzki Antoni Nowosielski, który sfinansował budowę wież i frontonu w 1722 r. W 1730 roku kościół został konsekrowany pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego.
W latach 1750-1754 podwyższono wieże kościelne według projektu Jana Krzysztofa Glaubitza, w latach 1755-1756 powstała dobudówka, elementy te zostały bogato zdobione sztukaterią rokokową. Od tego czasu fasada główna kościoła niewiele się zmieniła, choć była wielokrotnie odnawiana.
