Łk 2, 22-40

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Gdy minęły dni oczyszczenia Maryi i Józefa zgodnie z Prawem Mojżeszowym, rodzice Jezusa zanieśli Go do Jerozolimy, aby ofiarować Panu. Tak bowiem napisano w Prawie Pańskim: „Każdy pierworodny syn będzie poświęcony Panu”. Mieli również złożyć ofiarę zgodnie z nakazem Prawa Pańskiego: parę synogarlic lub dwa młode gołębie. Żył wtedy w Jeruzalem człowiek sprawiedliwy i pobożny, który miał na imię Symeon. Oczekiwał on pocieszenia Izraela, a Duch Święty był z nim. Duch Święty objawił mu, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Chrystusa Pańskiego. Kierowany przez Ducha przyszedł do świątyni, gdy rodzice wnosili małego Jezusa, by wypełnić odnoszące się do Niego przepisy Prawa. On wziął Go na ręce i wielbił Boga: „Teraz, o Władco, zgodnie z Twoim słowem pozwalasz swemu słudze odejść w pokoju. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wszystkim narodom: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. A Jego ojciec i matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. I błogosławił ich Symeon, a do Jego matki Maryi powiedział: „On został dany, aby w Izraelu wielu upadło i wielu powstało, i aby był znakiem, któremu będą się sprzeciwiać. A Twoją duszę miecz przeszyje, aby zostały ujawnione przewrotne myśli wielu”. Przebywała tam również prorokini Anna, córka Fanuela, z plemienia Asera, bardzo podeszła w latach. W małżeństwie przeżyła siedem lat i owdowiała. Miała już osiemdziesiąt cztery lata. Nie opuszczała świątyni i służyła Bogu, poszcząc i modląc się dniem i nocą. W tej właśnie chwili nadeszła, wielbiła Boga i opowiadała o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem. Kiedy wypełnili wszystko zgodnie z Prawem Pańskim, wrócili do Galilei, do swojego miasta – Nazaret. Chłopiec zaś rósł i nabierał sił, napełniając się mądrością, a łaska Boża była z Nim.

Życie całkowicie oddane w darze

Jezus – pierwszy całkowicie oddany Ojcu i konsekrowany, poświęcony dla misji. Tak maleńki, a już rozpoznany przez Symeona i Annę w swojej najgłębszej tożsamości. Życie Boga-Człowieka ofiarowane w darze! Życie, które wnosi pokój, błogosławieństwo, radość, nadzieję. Maryja i Józef, przynosząc Dzieciątko Jezus do świątyni, przynoszą Bogu także swoje życie i życie Świętej Rodziny, które wpisuje się w misję Syna Bożego. Jezus w tajemnicy swojego ofiarowania w świątyni uczy nas, że za każdym razem, gdy coś z siebie szczerze ofiarujemy innym, mogą oni dostrzec w nas coś z piękna i tajemnicy Boga samego.

Ofiaruję Ci dziś, Jezu, wszystkie osoby konsekrowane. Dziękuję, że przypominają mi o wartości życia ofiarowanego dla innych.