Helena Kowalska – przyszła święta Faustyna – urodziła się 25 sierpnia 1905 r. w Głogowcu koło Łodzi. W wieku lat 16 lat poprosiła rodziców o zgodę na wstąpienie do klasztoru. Rodzice odmówili. Swoją prośbę ponowiła dwa lata później i znów spotkała się z odmową. Gdy miała 20 lat, z koleżankami uczestniczyła w zabawie w parku koło łódzkiej katedry, Pan Jezus przemówił do niej i polecił niezwłocznie pojechać do Warszawy i wstąpić do klasztoru. Helena postanowiła nie wracać do domu i pierwszym pociągiem przyjechała do Warszawy. Tu zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Musiała jednak jeszcze rok przepracować w Warszawie, aby odłożyć pieniądze na skromną wyprawę. 1 sierpnia 1925 r. została przyjęta do Zgromadzenia. 30 kwietnia 1928 r. złożyła pierwsze śluby zakonne. Pracowała w różnych domach zakonnych, m.in. w Krakowie, Płocku i Wilnie, pełniąc rozmaite obowiązki. Jej bogate życie wewnętrzne wspierane było poprzez wizje i objawienia.

Dostąpiła wielu nadzwyczajnych łask, w tym objawień Jezusa Chrystusa. Po raz pierwszy ujrzała Pana Jezusa Miłosiernego 22 lutego 1931 r. Otrzymała wtedy polecenie namalowania takiego obrazu, jak ukazana jej postać Zbawiciela, oraz publicznego wystawienia go w kościele. Po trzech nieudanych próbach spełnienia skierowanego do niej w płockim klasztorze życzenia Pana Jezusa namalowania obrazu dopiero w Wilnie znalazła odpowiednie warunki do przystąpienia do realizacji powierzonej jej misji. Nieodzowną pomocą okazał się kapłan, którego znała już z wcześniejszych wizji, bł. ks. Michał Sopoćko.

Na prośbę ks. Michała Sopoćki, swojego spowiednika i późniejszego błogosławionego, rozpoczęła też notowanie mistycznych przeżyć. Zapiski te znane są jako „Dzienniczek”. Pisany był w Wilnie i Krakowie w latach 1934-1938 na polecenie Jezusa.

To w Wilnie podczas objawień 13-14 września 1935 roku Pan Jezus podyktował dla siostry Faustyny słynną koronkę do Miłosierdzia Bożego, która ma być ratunkiem dla świata i grzeszników. Miała także wpływ na ustanowienie Święta Miłosierdzia Bożego.

Chrystus uczynił siostrę Faustynę odpowiedzialną za szerzenie kultu Jego Miłosierdzia. 

S. Faustyna zmarła 5 października 1938 roku w wieku zaledwie 33 lat. Jej ciało pochowano na cmentarzu zakonnym w Krakowie-Łagiewnikach. Została beatyfikowana 18 kwietnia 1993 r., a ogłoszona świętą 30 kwietnia 2000 r. 

Relikwie św. siostry Faustyny znajdują się w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie mieści się sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Relikwie Świętej znajdują się również w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Wilnie.

W domu na Antokolu, w którym św. Faustyna mieszkała podczas swoich pobytów w Wilnie (w roku 1929 i w latach 1933-1936), obecnie znajduje się muzeum, poświęcone Świętej. 

Św. Faustyna jest patronką szkoły podstawowowej w Rzeszy w rejonie wileńskim.

W 2020 roku papież Franciszek rozszerzył wspomnienie św. Faustyny na cały Kościół. Decyzja ta została podyktowana licznymi prośbami, które napływały w tej sprawie do Watykanu ze strony pasterzy, osób konsekrowanych i stowarzyszeń wiernych świeckich, a także szerzeniem się duchowości św. Faustyny w różnych regionach świata. Jej postać zachęca do wzywania Bożego miłosierdzia i dawania o nim wiarygodnego świadectwa w swoim życiu.

Na podst. brewiarz.pl, pl. wikipedia.org, inf. wł.