W homilii beatyfikacyjnej prefekt Kongregacji spraw Kanonizacyjnych kardynał Angelo Becciu nazwał nową błogosławioną „przykładem pokory i miłości do Eucharystii”.

Przypomniał, że we wszystkich miejscach, gdzie przybywała szukała najpierw kościoła, w którym odbywała się adoracja Najświętszego Sakramentu, a za najważniejszy moment dnia uznawała przyjęcie Komunii św. podczas Eucharystii.

María Emilia Riquelme y Zayas urodziła się 5 sierpnia 1847 r. w Granadzie. Kiedy miała siedem lat zmarła jej matka. Mała María złożyła wówczas ślub wierności Jezusowi i Maryi, który potwierdziła w wieku młodzieńczym. Według rówieśników, „była osobą bardzo dobrą, posłuszną i pełną wyrzeczeń”. Po śmierci brata towarzyszyła swojemu ojcu, generałowi wojsk hiszpańskich, na Teneryfie, w Sewilli, Madrycie i Lizbonie. Ojciec był człowiekiem bardzo pobożnym. Jego silna wiara w Boga i wielka pobożność do Maryi sprawiły, że córka zajęła się apostolatem wśród ubogich i potrzebujących. „Biedni są moimi przyjaciółmi” – zwykła powtarzać. Chciała wstąpić do zakonu, ale temu zamiarowi sprzeciwił się ojciec, który nie chciał stracić jedynej córki. María opiekowała się nim aż do śmierci.

W 1896 r. zakłada w Granadzie Zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Sakramentu i Maryi Niepokalanej. Jego celem jest wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu oraz misje i praca na polu edukacji, szczególnie wśród ubogich i opuszczonych.

María Emilia Riquelme łączyła kontemplację i życie apostolskie. „Nie można zrozumieć misji bez kontemplacji”. Jej hasłem były słowa: „Dobrowolne i radosne oddanie na chwałę Boga i dla dobra braci”. Była kobietą prostą i pokorną. Zmarła w domu generalnym zgromadzenia w Granadzie 10 grudnia 1940 r.