W chrześcijaństwie poszczególne, jakże liczne święta, zanurzone są w życiu człowieka, ukazują mu Najwyższą Dłoń – Boga działającego w codzienności i poprzez codzienność, w czasoprzestrzeni ludzkiej. Świętując, człowiek nawiązuje kontakt z Bogiem osobowym, z nieosiągalną godnością, wielkością i doskonałością. Kontakt ten jest niezbywalny dla rozwoju człowieczeństwa, dla wzrostu wolności człowieka, otwarcia się na nieskończoność. Święto ma swój odrębny czas. We współczesnej cywilizacji pracy łatwo zapomina się o znaczeniu święta, redukując je do czasu odpoczynku, gry. Święto jednak posiada charakter misteryjny i w nim leży jego istota.
Naczelne miejsce, serce całego roku liturgicznego, zajmuje Misterium Paschalne. Dla chrześcijan jest to najważniejszy tydzień w roku, daje sposobność do pogłębienia i rozważenia centralnych wydarzeń zbawienia, intensywności Bożej miłości.
Trzy dni Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i zmartwychwstałego stanowią trzy etapy jednego wydarzenia zbawczego (Paschy Chrystusa), które nawzajem się warunkują i uzupełniają. To jedno Misterium Paschalne jest podstawowym fundamentem Kościoła, całej liturgii i każdego życia chrześcijańskiego, które ostatecznie też jest przejściem (paschą) ze śmierci do życia. Krzyża i Zmartwychwstania (śmierci i życia) od siebie oddzielić nie można. Liturgia zawsze patrzy na Krzyż poprzez perspektywę zwycięstwa, krzyż jest drzewem życia. W antyfonie V niedzieli Wielkiego Postu czytamy – Drzewo życia zostało objawione w krzyżu Pańskim.
Pascha, Zmartwychwstanie Pańskie, zwrot w historii ludzkości, ukonkretnienie całej działalności Zbawiciela, początek nowego życia. Zmartwychwstanie uwyraźnia tę prawdę, że życie chrześcijan to Wigilia Paschalna, oczekiwanie na zmartwychwstanie. Zmartwychwstanie nie jest wskrzeszeniem umarłego, lecz zalążkiem przeobrażenia świata. Życie chrześcijanina to rozpoznawanie Zmartwychwstałego w wydarzeniach życiowych. Zmartwychwstanie Jezusa, obdarowanie Go przez Boga Ojca w Duchu Świętym innym życiem, jest odpowiedzią Boga na pełny dar życia Jezusa dla życia innych w oddaniu się Bogu Ojcu.
Zmartwychwstanie nie oddala Chrystusa od świata, lecz stanowi jeszcze mocniejsze wejście w historię, w świat. Odpowiedzią chrześcijanina na „śmierć Jezusa dla innych" jest życie dla innych. Najpełniej wyznawca Chrystusa naśladuje Go i żyje w Nim, dając życie swoje dla innych, przedłużając Jezusową „śmierć dla". W zamian Odwieczny Bóg odpowie tak, jak odpowiedział Jezusowi, powołując Go do życia (zmartwychwstanie), odpowie swoim wyznawcom, dając im nowe życie, które się nie kończy.
Ewangelia pełna jest poezji o towarzyszeniu Zmartwychwstałego uczniom do Emaus, uczy trudnej sztuki odnajdywania nadziei w pejzażu, gdzie stężenie bólu, rozczarowań i zdrady osiągnęło najwyższą wyobrażalną wartość. Doświadczenie zmartwychwstania przekreśla łatwe celebrowanie smutku, wzywa do wędrowania przez przezwyciężanie tego, co przykre, naznaczone niekiedy piętnem absurdu.
Pamiętajmy, że niedziela jest najstarszym świętem. Apokalipsa św. Jana mówi o dniu ósmym w nawiązaniu do ukazania się Zmartwychwstałego w pobliżu Emaus, czy też apostołowi Tomaszowi. Zgodnie z apostolską tradycją, która rozpoczyna się w dniu Zmartwychwstania Chrystusa, Kościół celebruje Misterium Paschalne każdego ósmego dnia, który słusznie nazywamy dniem Pańskim, czyli niedzielą.
W Atenach w Wielkanoc słyszy się pozdrowienie Kali anastasis (pięknego zmartwychwstania). Z okazji świąt Wielkanocnych życzę pięknego zmartwychwstania.
Ks. Jerzy Witkowski
"Tygodnik Wileńszczyzny"
