Wśród tych sprawiedliwych dusz były dusze Adama, Ewy, Abla, Noego, Abrahama, patriarchów i proroków, Samuela, Mojżesza, Dawida, Anny i Joachima - rodziców Matki Bożej, Józefa - ojca Jezusa, Jana Chrzciciela i wielu innych.
Prawda ta została zawarta w Składzie Apostolskim: "Zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał". Przekonanie to ma oparcie w nauce św. Piotra: "Chrystus bowiem raz umarł za grzechy, Sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W Nim poszedł nawet głosić (zbawienie) duchom zamkniętym w więzieniu".
W tym dniu kapłani święcą pokarmy. W Polsce lud przynosi je w przyozdobionych koszyczkach. W innych krajach, np. we Włoszech, kapłani chodzą po domach, otrzymując w zamian ofiary. Wśród rzeczy w koszyku świątecznym nie może zabraknąć pisanek (kraszanek). Te jajka, często artystycznie zdobione, wyobrażają zwycięstwo życia nad śmiercią, bo z niego wychodzi kurczę.
Przez całą Wielką Sobotę nie sprawuje się Mszy świętej - tego dnia sprawowana jest jedynie Liturgia Godzin. Dopiero późnym wieczorem, po zapadnięciu zmroku, rozpoczyna się świętowanie Wielkiej Nocy poprzez najuroczystszą i najpiękniejszą liturgię całego roku - Wigilię Paschalną.
Poprzedza ją poświęcenie ognia i wody chrzcielnej oraz odnowienie przyrzeczeń sakramentu chrztu. Na koniec uroczystości Wielkosobotnich rozbrzmiewa uroczyste "Alleluja", a bicie dzwonów obwieszcza Zmartwychwstanie Chrystusa.
W Wielką Sobotę przed kościołem kapłan rozpala ogień i wypowiada słowa modlitwy, w której Chrystus nazywany jest "prawdziwym kamieniem węgielnym", udzielającym wiernym "ognia światłości". W modlitwie jest też prośba o wypełnienie się wszelkich znaczeń Świąt Wielkanocnych.
Ogień jest symbolem Chrystusa, a iskra, wykrzesana w ten wieczór, oznacza Jego wyjście z grobu i przejście do odmiennego życia. Od poświęconego ognia zapala się świecę paschalną, od paschału - po wniesieniu do kościoła - wszystkie lampy i świece w ciemnej do tego momentu świątyni.
Symbolika wody w chrześcijaństwie jest również bardzo wymowna i bogata w treści. Woda to przede wszystkim źródło życia - znak odrodzenia ducha i ciała, znak śmierci, ale i zmartwychwstania, oczyszczenia, prawdy, łaski i zbawienia. Woda jest symbolem Ducha Świętego, którego w hymnie "Veni Creator" nazywa się "fons vivus - źródło żywe"; ma odwracać choroby, udzielać łask i zapewniać bezpieczeństwo.
Następnie zanurza świecę paschalną w wodzie chrzcielnej i czyni znaki przemiany wody w sakramentalny symbol, którego znaczenia są w zapisanym zdaniu wypowiedzianym przez Chrystusa do Samarytanki: "Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki".
Na podst. brewiarz.pl, franciszkanie.pl
