Ludwik urodził się w roku 1274 w Nocera we Włoszech jako drugi syn Karola II Andegaweńskiego, króla Neapolu. Gdy miał lat czternaście, został zakładnikiem w zamian za uwolnienie z niewoli aragońskiej swego ojca. Więziony był w Barcelonie, gdzie opiekowali się nim i kształcili hiszpańscy franciszkanie, dzięki którym poznał duchowość franciszkańską.
W Katalonii pozostał do roku 1294. Po opuszczeniu Hiszpanii Ludwik przyjął tonsurę oraz tzw. święcenia niższe, na co udzielił mu pozwolenia papież Celestyn V. Wkrótce mianowany biskupem Lyonu, nigdy nie objął swojej stolicy biskupiej. W 1295 r. papież Bonifacy VIII mianował go biskupem Tuluzy. Rok później Ludwik wstąpił do franciszkanów, składając śluby zakonne w Rzymie w kościele Ara Coeli. Święcenia kapłańskie przyjął 20 maja 1296 w Neapolu mając zaledwie 22 lata. Zrzekł się wszelkich praw do korony Neapolu i Sycylii na rzecz swojego brata Roberta.
Zmarł po powrocie z Katalonii 19 sierpnia 1297 w Brignoles, mając zaledwie 23 lata. Zgodnie z jego życzeniem pochowany został u franciszkanów w Marsylii. Papież Jan XXII kanonizował go w roku 1317.
Jest patronem Tuluzy (jako jej biskup), Marsylii, Neapolu i Walencji.
Na podst. brewiarz.pl, franciszkanie.pl
