W Dziejach Apostolskich określano ją jako „bojącą się Boga” (określano tak prozelitów żydowskich, którzy nie wypełniali wszystkich przepisów Prawa Mojżeszowego). Wyrabiała i sprzedawała purpurę w Filippi (dzisiejsze ruiny k. Krinides) w Macedonii. Purpura była tkaniną luksusową, którą chętnie nosili Rzymianie jako część ubioru; prawdopodobnie Lidia była osobą zamożną.
Około roku 55 do Filippi zawitał Paweł z Tarsu, nazywany Apostołem Narodów. W Filippi prawdopodobnie nie było synagogi i Lidia jako osoba pobożna w szabat wraz z innymi bogobojnymi kobietami zgromadzały się nad rzeką poza miastem - gdzie po raz pierwszy Paweł ją spotkał i nauczał „W szabat wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie - jak sądziliśmy - było miejsce modlitwy. I usiadłszy rozmawialiśmy z kobietami, które się zeszły.” (Dz 16, 13 BT).
Pod wpływem tych nauk Lidia wraz ze swoimi domownikami przyjęła chrzest. Gdy usłyszała o Jezusie Chrystusie, uwierzyła słowom Pawła i, jak mówi Biblia: „(..) Pan otworzył jej serce, tak że uważnie słuchała słów Pawła.” (Dz 16, 14 BT).
Po chrzcie poprosiła apostoła Pawła i towarzyszących mu Łukasza i Sylasa, aby przyjęli gościnę w jej domu. Paweł w Flp 1, 3-5 (BT), chwali w nim ich ofiarność - możliwe, iż wspomina tu gościnność Lidii - jej dom stał się ośrodkiem życia chrześcijańskiego i dał początek powstającemu w Filippi ośrodkowi chrześcijaństwa.
Cezary Baroniusz wprowadził imię świętej Lidii do Martyrologium Rzymskiego w 1584 roku.
Święta Lidia jest patronką farbiarzy.
Jej wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 3 sierpnia lub 20 maja.
