Władysław był synem Beli I, króla Węgier, oraz nieznanej z imienia córki Mieszka II Lamberta, króla Polski. Urodził się w Krakowie, gdzie jego ojciec znajdował się na wygnaniu. Dzieciństwo i młodość spędził na dworze Kazimierza Odnowiciela, później Bolesława Śmiałego. Na Węgrzech znalazł się po powrocie Beli ok. 1050 roku. W 1077 roku, po śmierci swojego brata Gejzy I, objął panowanie nad Węgrami i poślubił Adelajdę, córkę Rudolfa, księcia Szwabii. Miał z nią dwie córki: Irenę (Piroskę), żonę Jana II Komnena, cesarza bizantyjskiego i nieznaną z imienia córkę, żonę Jarosława, księcia wołyńskiego.

W czasie swego panowania wypędził Pieczyngów z Siedmiogrodu i osadził tam kolonistów węgierskich. Aktywnie też działał na polu chrystianizacji Węgier. W 1092 podczas synodu w Szabolcs nakazał odbudować zniszczone kościoły jednocześnie zabraniając kultywowania wszelkich obyczajów pogańskich.

Król Władysław został kanonizowany przez papieża Celestyna III w 1192 roku. W ikonografii św. Władysław przedstawiany jest z insygniami królewskimi. Jego atrybutami są: anioł podający włócznię, chorągiew, krzyż, turban turecki.

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 30 czerwca.