Są zwroty, które znamy na pamięć, jak tabliczkę mnożenia, jak wierszyk Jachowicza: „Nie rusz Andziu, tego kwiatka, / Róża kole, rzekła matka”. Należą do nich: „Bóg zapłać”, „Panie Boże wielki, zapłać”. Wypowiadamy je bezwiednie, nieraz z lekceważeniem. Podśmiewamy się: „Pracuj za Bóg zapłać”, to znaczy pracuj, głupi Jasiu, darmo.

Tymczasem wypowiedział je sam Jezus. Nie językiem potocznym, ale ewangelicznym. Gospodarzowi, który wyprawiał wspaniałą ucztę dla tych, którzy nie mieli mu się czym odwdzięczyć, obiecał: „(…) odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych” (Łk 14,14). A więc uczta odbyła się za Bóg zapłać.

Wiele razy powtarzałem, że nie mogłem zrozumieć, w jaki sposób Jezus, który jest Bogiem, pojawił się niepozornej wizytce we Francji i prosił o miłość. Nie mieściło mi się w głowie, jak połączyć to z wszechmocą Boga. To zrozumiałe: Bóg dał człowiekowi wolną wolę i nie może zmusić go do kochania siebie. Teraz nowa historia: Bóg mówi, że On sam dziękuje. Dziękuje za każdą okazaną komuś miłość, pozostawioną bez wynagrodzenia.

Miłość jest tak wielką sprawą, że Bóg nie tylko o nią prosi, ale i za nią dziękuje.

Miłość to zapomnienie o sobie z myślą o drugich.

Ks. Jan Twardowski