Uroczystą Mszę św. celebrowali kapłani pod przewodnictwem sufragana archidiecezji wileńskiej – ks. bp. Arūnasa Poniškaitisa.

– Powołanie s. Olgi jest wielkim darem dla parafii – powiedział podczas homilii biskup Arūnas Poniškaitis, przypominając wiernym o tym, że w Kościele trwa Rok Życia Konsekrowanego.

Śluby wieczyste życia w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie według Konstytucji Zgromadzenia Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny s. Olga złożyła na ręce Matki Generalnej s. Marii Matejuk.

Wspólną radość tak ważnego wydarzenia dzieliła rodzina, przyjaciele, grono nauczycieli ze Szkoły Podstawowej w Kolonii Wileńskiej, gdzie s. Olga pracuje jako katechetka. Liturgię upiększył chór (kier. s. Julia Świderska) z parafii w Kolonii Wileńskiej.

Teresa Worobiej

Fot. autorka

***
Zgromadzenie Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny, popularnie zwane SERCANKAMI, zostało założone 8 grudnia 1885 r. przez bł. o. Honorata Koźmińskiego i Matkę Paulę Malecką (pochodziła z Wilna). Jest to Zgromadzenie bezhabitowe. Celem Zgromadzenia jest chwała Boża, troska o zbawienie własne i bliźnich, a charyzmatem – naśladowanie Chrystusa w miłowaniu dzieci i młodzieży. Z charyzmatu Zgromadzenia wypływa jego zadanie – praca opiekuńczo-wychowawcza wśród dzieci i młodzieży. Siostry podjęły pracę w szkołach, w zakładach wychowawczych, prowadziły liczne sierocińce, przedszkola, pracownie krawieckie, wychowywały dzieci i młodzież w duchu wiary i moralności chrześcijańskiej.

Pracując w ukryciu – często nieznane jako zakonnice – siostry starają się dawać dobry przykład chrześcijański, nieść ludziom Jezusa, a wraz z Nim radość, miłość i Boży optymizm. Obecnie pracujemy w Polsce, Brazylii, Italii, Niemczech, na Ukrainie, Białorusi i Litwie. Zgromadzenie, chcąc być wierne zadaniom wyznaczonym przez Założycieli, stara się w tym kierunku przygotowywać siostry, by mogły podejmować pracę jako wychowawczynie, nauczycielki, katechetki.

• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
• © Teresa Worobiej © Teresa Worobiej
•