Psy ujadają, a karawana jedzie dalej. Rejon solecznicki rozwija się, realizowane są kolejne projekty, mieszkańcy żyją swoim życiem. A że litewscy nacjonaliści zawsze mają coś naprzeciw to już ich problem...

"– Należy raz, nareszcie, powiedzieć, że mniejszości narodowe są bogactwem naszego kraju. Tak przecież było zawsze – od czasów Wielkiego Księstwa Litewskiego "

niestety po proklamowaniu niepodległości w 1918 nastali nacjonaliści i szowiniści ze Smetoną i Voldemorasem, co miało tragiczne skutki podczas II Wojny Światowej, gdzie kolaborujący z nazistowskimi Niemcami Litwini mordowali Polaków. Następnie była lituanizacja sowiecka aż do kolejnej wzmożonej fali dyskryminacji wznieconej przez Landsbergisa.

Wyjątkowym miejscem w rejonie jest Republika Pawłowska.
Rzeczpospolita Pawłowska była miniaturową republiką samorządową, utworzoną w granicach I Rzeczypospolitej, z własną konstytucją, służba medyczną oraz samorządem. Wychodząc z założenia, że należy stworzyć republikę nowoczesną, właściciel wsi Pawłowo ks. Paweł Ksawery Brzostowski, uczynił w 1769 r. chłopów jej pełnoprawnymi obywatelami.
Teren Rzeczpospolitej Pawłowskiej obejmował w sumie ponad 3 tys. hektary. Rządził nią dwuizbowy parlament chłopski, pańszczyznę zaś zastąpiono czynszem, ks. Brzostowski nadał chłopom wolność osobistą. Rzeczpospolita Pawłowska miała własną konstytucję, służbę medyczną, herb, pieniądze, Sejm, skarb, kasę samopomocy i szkołę.
Sejm Wielki zatwierdził istnienie Rzeczpospolitej Pawłowskiej 4 kwietnia 1791 r., miesiąc przed przyjęciem Konstytucji 3 Maja. Rzeczpospolita Pawłowska zyskała sobie bowiem uznanie, odwiedził ją sam król Stanisław August Poniatowski, który odznaczył ks. Brzostowskiego Orderem Orła Białego.
Republika przetrwała 25 lat, zlikwidowana przez władze carskie.
Jej pozostałości wciąż można oglądać na terenie rejonu solecznickiego.

W mediach litewskich Soleczniki są często przedstawiane w niekorzystnym świetle właśnie dlatego że to jest bardzo polskie miasto i najbardziej polski rejon w republice.

Bardzo słuszne relacje, Panie Merze.