Longin Komołowski urodził się 5 stycznia 1948 roku w Czaplinku. W 1974 r. ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn i Okrętów Politechniki Szczecińskiej.

Od 1964 r. pracował w Stoczni Szczecińskiej jako ślusarz, zaopatrzeniowiec oraz kierownik Wydziału Kontroli Jakości. Będąc pracownikiem Stoczni brał udział w strajku okupacyjnym w czasie wydarzeń grudniowych (17–22 grudnia 1970 r.) oraz w tzw. strajku Bałuki (24–27 stycznia 1971 r). Od 17 do 30 sierpnia 1980 r. uczestniczył w strajku w Stoczni Szczecińskiej zakończonym zawarciem porozumienia z delegacją rządową.

We wrześniu 1980 r. został członkiem NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczył w strajku okupacyjnym w Stoczni Szczecińskiej (13–16 grudnia 1981 r.). Był działaczem podziemnej „Solidarności”. Wielokrotnie był zatrzymywany i przesłuchiwany przez organy bezpieczeństwa.

W wyborach parlamentarnych w 1997 r. zdobył mandat posła na Sejm z listy Akcji Wyborczej Solidarność w okręgu szczecińskim. Od 31 października 1997 sprawował urząd ministra pracy i polityki socjalnej, a od 19 października 1999 r do 19 października 2001 r. wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra pracy i polityki społecznej w rządzie Jerzego Buzka. W latach 1998–2002 r. był przewodniczącym Ruchu Społecznego AWS w regionie zachodniopomorskim. Od 2000 r. do 2015 r. był prezesem Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. W wyborach parlamentarnych, które odbyły się 21 października 2007 r., po raz drugi uzyskał mandat posła (na Sejm VI kadencji) jako bezpartyjny kandydat z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu szczecińskim.

13 czerwca 2010 został wybrany na stanowisko prezesa Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”.

Longin Komołowski był prawdziwym „człowiekiem Solidarności”, co oznacza, że nigdy nie porzucił swojej związkowej formacji, a sprawy społeczne i troska o ludzi były dominantą jego politycznej i publicznej działalności. Gdy objął funkcję prezesa Stowarzyszenia „Wspólnoty Polskiej”, starał się tworzyć klimat sprzyjający podejmowaniu przez polityków spraw polonijnych, ze szczególnym uwzględnieniem pomocy Polakom na Wschodzie i rozwiązania problemu repatriacji Polaków z Kazachstanu. Emocje i pochodzenie wiązały Longina Komołowskiego z Litwą. Realizowane przez „Wspólnotę Polską”, również w trakcie jego kadencji, projekty w dziedzinie oświaty, kultury, gospodarki, i wielu innych pomogły Polakom na Litwie okrzepnąć i zbudować struktury zapewniające przekazanie polskiej tożsamości następnym pokoleniom. Temu służą zbudowane, wyremontowane i doposażone domy polskie i polskie szkoły, temu służy działalność wspieranych przez Stowarzyszenie licznych polskich organizacji.

Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 30 grudnia 2016 roku. 10 stycznia 2017 r. roku został pochowany w Panteonie Wielkich Polaków w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Odrodzenia Polski, Krzyżem Wolności i Solidarności oraz odznaczeniem kościelnym Ordynariatu Polowego WP Milito Pro Christo.

Longin Komołowski był wielkim przyjacielem Polaków na Litwie, ich sprawy i problemy leżały mu na sercu. Realizowane przez „Wspólnotę Polską”, również w trakcie jego kadencji, projekty w dziedzinie oświaty, kultury, gospodarki i wielu innych pomogły Polakom na Litwie okrzepnąć i zbudować struktury zapewniające przekazanie polskiej tożsamości następnym pokoleniom. Temu służą zbudowane, wyremontowane i doposażone domy polskie i polskie szkoły, temu służy działalność wspieranych przez Stowarzyszenie licznych polskich organizacji.

Imię Longina Komołowskiego nosi polskie gimnazjum w Połukniu w rejonie trockim na Wileńszczyźnie. Stowarzyszenie „Wspólnota Polska” udzieliło niemałego wsparcia dla szkół w rejonie trockim: odnowiono gimnazja w Trokach, Połukniu, Landwarowie, szkołę podstawową w Starych Trokach. Longin Komołowski wielokrotnie odwiedzał polską szkołę w Połukniu. M.in. wspierał działający tu zespół „Strumyk”, przyczynił się do odnowienia zbiorów szkolnej biblioteki w Połukniu.

Na podst wspolnotapolska.org.pl, inf. wł.