Do powołania Instytutu, jak wyjaśniła, przyczynił się fakt, że muzeum, dysponujące ogromną kolekcją rzeczy osobistych Wysockiego: rękopisów, listów, poświęconych mu wydawnictw i unikalnych, często nagrań jego koncertów - jest od lat miejscem odwiedzanym przez badaczy jego twórczości, którzy tu pracują.

Instytut ma już na swoim koncie pierwszą publikację. Na stronie internetowej zamieszczona została praca Marleny Zimnej i amerykańskiego badacza Marka Tsibulky'ego „Włodzimierz Wysocki w tyflowydawnictwach", czyli pierwszy na świecie opis i katalog książek w alfabecie Braille'a oraz audiobooków Wysockiego i o Wysockim.

Wydawnictwa takie ukazały się w 17 krajach. Wszystkie wymienione w monografii prace znajdują się w zbiorach Muzeum Włodzimierza Wysockiego w Koszalinie.

Kolejnym projektem, nad którym pracował Instytut, jest „Wysocki w językach świata - nowe przekłady. Międzynarodowy projekt poetycki".

Jak wyjaśniła Zimna, chodziło o „zaistnienie poezji Wysockiego w językach, na które nie była ona wcześniej tłumaczona". Jak dodała, nie było to łatwe zadanie, bo barda przełożono dotychczas na 66 języków, ale dzięki projektowi udało się liczbę tę niemal podwoić.

Poezję Wysockiego będzie można czytać w 102 językach, m.in. malezyjskim, indonezyjskim, kabylskim, albańskim, maltańskim, meankielskim (dialekt Finów mieszkających w Szwecji) i kaszubskim.

Muzeum Włodzimierza Wysockiego zainaugurowało działalność 29 maja 1994 r. w rocznicę ostatniego występu barda w Polsce. 19 maja 1980 r. Teatr na Tagance, w którym grał, zakończył swoje tourne spektaklem na II Warszawskich Międzynarodowych Spotkaniach Teatralnych.

Założona przez filologa, tłumaczkę i autorkę kilku książek o Wysockim dr Marlenę Zimną placówka miała wówczas 300 eksponatów i mieściła się przy ul. Drzymały w Koszalinie. Po roku przeniosła się do obecnej siedziby na ul. Andersa.

Muzeum mieści się w prywatnym mieszkaniu o powierzchni 72 m kw. Wysocki zajmuje większość tej przestrzeni. Dr Zimna mówi, że mieszka kątem u poety.

Koszalińska placówka pod względem zbiorów uchodzi za drugie, po moskiewskim muzeum Wysockiego na świecie. Do najcenniejszych pamiątek po artyście należy siedmiostrunowa gitara, na której zgrał w 1976 r. koncert w Casablance z napisanym na pudle jego ręką czterowierszem.

Muzeum odwiedza rocznie kilka tysięcy gości. Placówka od kilkunastu lat organizuje w Koszalinie Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych o Włodzimierzu Wysockim „Pasje według świętego Włodzimierza".

Włodzimierz Siemionowicz Wysocki (1938-1980) - rosyjski pieśniarz, aktor i poeta. Miał zostać inżynierem, ale rzucił studia techniczne dla teatru. Karierę zaczynał na początku lat 60. w Teatrze Puszkina w Moskwie, później przez wiele lat był związany z Teatrem na Tagance. Zagrał też w kilku filmach. Swoje pieśni początkowo tworzył pod wpływem Bułata Okudżawy, później znalazł własny styl opierający się na zachrypniętym głosie, którym śpiewał od basbarytonu do barytonu. Mimo popularności władze Związku Radzieckiego nigdy nie uznały go za wielkiego artystę, sławą cieszył się we Francji, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Trzykrotnie żonaty - ostatnią żoną była francuska aktorka Marina Vlady.

Wysocki zmarł 25 lipca 1980 r. na zawał serca w wyniku przedawkowania środków pobudzających. Pochowano go na cmentarzu Wagankowskim w Moskwie, na pogrzebie były tłumy, jego grób do dziś tonie w kwiatach. PAP