Pierwsze wybory do Sejmu Ustawodawczego w pozaborowej Polsce odbyły się 26 stycznia 1919 roku. Kilkanaście dni później parlamentarzyści i parlamentarzystki przekroczyli progi budynku dawnego Instytutu Aleksandryjsko-Maryjskiego dla Panien przy ul. Wiejskiej w Warszawie, gdzie odbyło się inauguracyjne posiedzenie.
Rozpoczęcie prac Sejmu dzień wcześniej poprzedziło, zgodnie z tradycją dawnych Sejmów Rzeczypospolitej, uroczyste nabożeństwo. Odprawił je w katedrze św. Jana arcybiskup warszawski ksiądz Aleksander Kakowski. Wzięli w nim udział m.in. Naczelnik Państwa, członkowie rządu oraz parlamentarzyści. Po zakończeniu mszy jej uczestnicy wraz z tłumem zgromadzonym na zewnątrz katedry udali się na ulicę Wiejską, gdzie po krótkiej modlitwie arcybiskup gnieźnieńsko-poznański Edmund Dalbor poświęcił gmach, w którym zebrać się miał parlament.
„Dzisiaj mamy wielkie święto narodu, święto radości po długiej ciężkiej nocy cierpień. W tej godzinie wielkiego serc polskich bicia czuję się szczęśliwym, że przypadł mi zaszczyt otwierać Sejm polski, który znowu będzie domu swego ojczystego jedynym panem i gospodarzem”
Józef Piłsudski
Sejm Ustawodawczy odbył 342 posiedzenia plenarne, uchwalił 547 ustaw, złożono w nim około 4 tysięcy interpelacji. 17 marca 1921 r. spełnił swoje zasadnicze zadanie, uchwalając Konstytucję, zwaną marcową. Jego kadencja zakończyła się w listopadzie 1922 r. wraz z wyborami parlamentarnymi.
Na podst. www.prezydent.pl
