Bitwa Warszawska zaliczana jest do 18 przełomowych starć w historii świata, bowiem Polacy zatrzymali marsz bolszewików na Zachód. Była stoczona w dniach 13–25 sierpnia 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej i zwana jest też Cudem nad Wisłą.

Bitwa Warszawska zadecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę.

Do obrony niepodległości przed bolszewickim najazdem przystąpiło całe polskie społeczeństwo, także kobiety i dzieci, dając wybitne świadectwo solidarności i zapominając o antagonizmach. Tysiące mężczyzn wstępowały ochotniczo do Wojska Polskiego, wpłacano ofiary pieniężne na armię, a poparcie dla władz manifestowały wszystkie ugrupowania polityczne i grupy zawodowe. Wojna z bolszewikami była dobitnym przykładem, że w sytuacji niebezpiecznej dla państwa liczy się wysiłek każdego obywatela.

Tymczasem bolszewicy podeszli pod Warszawę. 13 sierpnia 1920 roku rozpoczęły się walki w rejonie Radzymina i Ossowa, gdzie poległ bohatersko młody ks. Ignacy Skorupka, kapelan 36. Pułku piechoty Legii Akademickiej (14 sierpnia), który stał się symbolem bitwy.

Kluczową rolę odegrał manewr Wojska Polskiego, przeprowadzony przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego. Polska ofensywa znad Wieprza (16 sierpnia) oskrzydliła Armię Czerwoną przy jednoczesnym związaniu głównych sił bolszewickich na przedpolach Warszawy. Wsparci zostali obrońcy stolicy, którzy bili się pod Radzyminem. Polacy odnieśli wielkie zwycięstwo, a bolszewicy w panice zaczęli wycofywać się na wschód.

Znaczenie bitwy było tak duże, że wydarzenie to zaczęto nazywać Cudem nad Wisłą.

W 1923 roku zdecydowano, że 15 sierpnia będzie obchodzony jako Święto Żołnierza. Uroczyste obchody zwycięstwa nad bolszewikami zostały zniesione po wojnie przez władze PRL’u. Przywrócone dopiero w 1992 roku jako Święto Wojska Polskiego.

Na podst. IPN, pl.wikipedia.org