Barbara Wachowicz jest autorką książek, scenariuszy filmowych i telewizyjnych, audycji radiowych, wystaw i widowisk scenicznych, poświęconych pamięci wielkich Polaków. Jest honorową obywatelką Płońska, Węgrowa, Warszawy.
Zasłynęła z opowieści o życiu, twórczości, miłościach i tajemnicach: Mickiewicza, Słowackiego, Sienkiewicza, Żeromskiego, Kościuszki, a także o postaciach polskiego harcerstwa. Jest autorką takich książek jak „Dom Sienkiewicza“, „Czas nasturcji“, „Ciebie jedną kocham. Tropami Stefana Żeromskiego w najściślejszej ojczyźnie“, „Marie jego życia“, „Malwy na lewadach“, cykl „Wierna rzeka harcerstwa“, „Siedziby wielkich Polaków. Od Konopnickiej do Iwaszkiewicza“, „Matki wielkich Polaków“.
Obdarzona tytułami "mistrzyni mowy polskiej", "pisarki losu polskiego" i "ministra patriotyzmu". Za swoją twórczość została odznaczona m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis", Srebrnym Asem, Złotym Mikrofonem.
Za „dar przekazywania młodemu pokoleniu wiedzy o dziedzictwie narodowym“ otrzymała Medal Polonia Mater Nostra Est. Dzieci i młodzież przyznały Wachowicz Order Uśmiechu z motywacją: „To dzięki niej zstępują z piedestału bohaterowie narodowi i najwięksi twórcy literatury, by stać się nam bliskimi“.
„Staram się, iżby zamiast spiżowych pomników pokazać młodzieży żywych ludzi, którzy też kiedyś byli ich rówieśnikami. Bali się matematyki (jak Żeromski i Sienkiewicz), przeżywali młodzieńcze miłości i żarliwe przyjaźnie. Mickiewicz – uduchowiony romantyczny kochanek Maryli potrafił trzasnąć w łeb lichtarzem szambelana – rywala o względy ponętnej mężatki. Na moich wystawach pokazuję ich najpiękniejsze zdjęcia i portrety i zawsze protestuję przeciw ukazywaniu wielkich Polaków jako sędziwych i często bardzo nieurodziwych staruszków, których konterfekty straszą w szkołach noszących ich imiona. Staram się ukazywać ich losy i uświadamiać młodzieży, że kochali, cierpieli, błądzili, ale nigdy nie było w ich żywocie podłości. Bo nawet największe dzieło nie usprawiedliwia podłości żywota“ – w wywiadzie dla „Tygodnika Wileńszczyzny“ mówiła w 2009 roku Wachowicz.
Barbara Wachowicz wielokrotnie przyjeżdżała na Wileńszczyznę, aby przemierzyć ją śladamia Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego, a także po to, by opowiedzieć rodakom o Wielkich Polakach, którzy stali się symbolem miłości do Ojczyzny. Ostatni raz była tu w 2014 roku, odwiedzając Wilno i Soleczniki.
Na podst. PAP, inf. wł.
