Czego Katarzynę Andruszkiewicz nie nauczono w litewskiej szkole. Po pierwsze nie wie kto to byli szaulisi, Ypatingas Burys i wojsko Plecznovicziusa . Co robili ci ludzie w czasie niemieckiej okupacji Wilna na Łukiszkach i w Ponarach w latach od czerwca 1941 do lipca 1944. Po drugie źle mówią o Marszałku Józefie Piłsudskim . Są to wstydliwie ukrywane fakty. Niestety według historyków o zwycięstwie nad armią czerwoną zadecydowała Bitwa Niemeńska. W bitwie tej o czym się głośno nie mówi bo Litwini bili się po stronie bolszewików . Wygrana wojna przez Piłsudskiego przesądziła o ustaleniu granicy z ZSRR i to tak że Litwa znalazła się na mapie Europy. W przeciwnym razie zostałaby wchłonięta przez Rosję a Litwini podzieliliby losy tatarów Krymskich których Sowieci wywieźli z Krymu. Już w roku 1941 rozpoczęto masowe wywózki o których pamięć zachowano budując pomnik w Kolonii Wileńskiej. W 1920 r. Polsce i Europie groziły bolszewickie podboje. Litwa zawarła z Rosją sowiecką traktat, na mocy którego stawała się sojusznikiem bolszewików. Zrywała z zasadą neutralności i zamierzała zagarnąć spory obszar polskiego terytorium. Rozmowy zaczęły się 7 maja 1920 r. w Moskwie. Litewscy negocjatorzy domagali się, by Rosja sowiecka uznała państwo litewskie jako takie, a także, by zgodziła się na zaspokojenie jego aspiracji terytorialnych kosztem państwa polskiego. Delegacja litewska przygotowała projekt układu wojskowego z bolszewikami zakładający, że Litwa i Rosja sowiecka wspólnymi silami uderzą na Polskę, po czym armia litewska miała wykonywać dyrektywy operacyjne sowieckiego dowództwa. Układ miał być tajny i nie wymagał ratyfikacji. I o tym trzeba wiedzieć i nie słuchać Witolda Landsberga, którego zakłamanie przekracza minimum przyzwoitości.