Spotkanie odbyło się w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. "Z okazji wspaniałego jubileuszu setnych urodzin, proszę przyjąć najserdeczniejsze życzenia wielu szczęśliwych chwil, radości, optymizmu i wszelkiej pomyślności, a nade wszystko kolejnych lat w dobrym zdrowiu i miłej rodzinnej atmosferze. Niech dobry Bóg ma Panią zawsze w opiece" – zaznaczyła Anna Maria Anders w liście gratulacyjnym. "Proszę też z tej okazji przyjąć moje serdeczne podziękowania za tak wspaniałą patriotyczną postawę zwłaszcza w godzinach narodowej próby. Dziś może być ona wzorem do naśladowania dla kolejnych pokoleń Polaków, a zwłaszcza dla ludzi młodych, którzy w sposób szczególny potrzebują obecnie takich wzorców. Dziękuję za wiele lat wytrwałej i niezłomnej służby dla Polski i Narodu Polskiego" – podkreśliła minister.

Maria Eleonora Mirecka-Loryś, ps. „Marta"

Urodziła się 7 lutego 1916 r. w Ulanowie nad Sanem k. Niska. Jest siódmym z ośmiorga dzieci Dominika Mireckiego i Pauliny ze Ścisłowskich. Z rodzicami i siedmiorgiem rodzeństwa do piątego roku życia mieszkała w Ulanowie. W 1921 r. rodzina przeniosła się do Racławic koło Niska. Tu, w 1937 r. ukończyła gimnazjum i podjęła studia na Wydziale Prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Wstąpiła do Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska.

Po wybuchu wojny zaangażowała się w działalność konspiracyjną. Wiosną 1940 roku została komendantką Narodowej Organizacji Wojskowej Kobiet w powiecie niżańskim, później całego NOWK Okręgu Rzeszowskiego. Równolegle była kierownikiem sekcji kobiecej w Zarządzie Okręgu Rzeszowskiego SN i kurierką Komendy Głównej NOW. Po scaleniu NOW z AK, awansowana na stopień kapitana, kierowała Wojskową Służbą Kobiet w rzeszowskim Podokręgu Armii Krajowej. Wiosną 1945 roku została Komendantką Główną Narodowego Zjednoczenia Wojskowego Kobiet.

W 1943 r. uczestniczyła w konspiracyjnym odnowieniu ślubów na Jasnej Górze, które w maju 1936 r. podczas pielgrzymki złożyła polska młodzież akademicka. W 36 osobowej grupie młodzieży Maria Mirecka reprezentowała Lwów, a obecny tam Karol Wojtyła - Kraków.

Po zakończeniu wojny wznowiła studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. 1 sierpnia 1945 r. została aresztowana w Nisku. Na wolność wyszła 1 września 1945 r., na mocy amnestii. Zagrożona ponownym aresztowaniem, w grudniu 1945 roku opuściła Polskę i z grupą kilkunastu działaczy narodowych dotarła do obozu II Korpusu gen. W. Andersa pod Ankoną. Tam poznała swego męża, oficera rezerwy, Henryka Lorysia, z którym w październiku 1946 r. wyemigrowała do Anglii.

W styczniu 1952 r. z rodziną wyjechała do USA, najpierw do Toledo w stanie Ohio, a w 1954 r. do Chicago. Tam zaangażowała się w pracę w organizacjach polonijnych. Działała m.in. w Stronnictwie Narodowym, była członkiem ZG Związku Polek w Ameryce oraz Krajowego Zarządu Kongresu Polonii Amerykańskiej. Przez 32 lata była redaktorem „Głosu Polek", organu Związku Polek w Ameryce. Od lat 70. XX w. zaangażowana jest w pomoc dla Polaków na dawnych Kresach. W grudniu 1999 r. została wiceprzewodniczącą Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego. Współpracuje z polonijnym radiem w Chicago, dla którego nagrywa cotygodniowe felietony z cyklu „Otwarty mikrofon".

Jest członkinią Narodowej Organizacji Wojskowej, Komendantką Główna Narodowego Zjednoczenia Wojskowego Kobiet, członkinią Zarządu Głównego Związku Polek w Ameryce oraz dyrektorem Krajowego Zarządu Kongresu Polonii Amerykańskiej.

Jest autorką 2. tomu "Historii Związku Polek w Ameryce" [od 1938 do 1958 roku] i książki „Odszukane w pamięci. Zapiski o rodzinie, pracy, przyjaźni". W 2014 roku został zrealizowany film dokumentalny o Marii Mireckiej-Loryś pt. "Szkic do życiorysu" w reż. Ewy Szakalickiej.

Jest matką dwojga dzieci i młodszą siostrą Leona Mireckiego, Adama Mireckiego i Kazimierza Mireckiego.

Maria Mirecka-Loryś została uhonorowana wieloma wysokimi odznaczeniami, są wśród nich:

Krzyż Zasługi
Krzyż Walecznych
Krzyż Partyzancki
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (otrzymany 3 maja 2006 r. od Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego).

Na podst. premier.gov.pl