Badania potwierdzają, że im dziecko młodsze, tym lepiej uczy się języka i to nie jednego, bo posiada naturalny dar przyswajania języków, a jego mózg ma zdolność „przełączania się" między językami. Już niemowlę, od pierwszych chwil życia, poznaje świat, poprzez swój niezwykle wyczulony słuch i pamięć do słyszanych melodii i dźwięków.

– Od urodzenia, mamy mówić do swoich pociech w języku ojczystym, polskim, bo tego „drugiego" języka, bez problemu nauczą się przebywając wśród rówieśników, w przedszkolu, w szkole, czy na placu zabaw – powiedziała pedagog Agnieszka Sokołowska.

Wartość wspólnoty rodzinnej
Ważnym motywatorem nauki przez dzieci języka ojczystego rodziców jest to, że mogą one pogłębiać więzi z rodziną, np. z dziadkami, wujostwem czy kuzynami. Istnieje wiele przypadków, kiedy dzieci nienauczone języka polskiego straciły kontakt z rodziną lub znacznie go rozluźniły. Nie trzeba dodawać, że bardzo niekorzystnie wpływa to na rozwój psychiczny dziecka i wręcz zniechęca do pogłębienia relacji rodzinnych. Dzieci te, pozbawione są właściwego rozwoju emocjonalnego i społecznego, nauki wzajemnych relacji w rodzinie, a w pewien sposób wręcz zatracają swoją tożsamość.

Poczucie własnej wartości
Każde dziecko, jako indywiduum, należy do któregoś z narodów. Od urodzenia ma też prawo być wychowane w środowisku językowym i tradycjach kulturowych rodziców.

Nauka w języku ojczystym nie powoduje dodatkowych stresów, zatem dziecko posiada większe szanse w zdobywaniu wiedzy też w innych dziedzinach. „Nasze dzieci w polskich szkołach zdobywają więcej wiedzy, ponieważ dokładnie poznają kilka kultur. W rezultacie mają szanse na ciekawe studia i o wiele szerszą perspektywę na interesującą pracę, w tym też nie tylko na Litwie" – mówi Maria Chmielewska, mama trójki dzieci. Stereotypem więc, i to w dodatku potwierdzonym przez samych Litwinów, okazuje się stwierdzenie, że w szkołach litewskich dzieci idealnie się nauczą wymowy, pisowni czy innych subtelności języka państwowego. – Znam wiele osób po polskiej szkole, które robią fantastyczne kariery. Przy tym ukończyły szkołę w czasach, gdy język litewski był nauczany na poziomie obcego, czyli 2 godziny tygodniowo – dodaje Maria Chmielewska.

Dopóki język żyje...
W dobie obecnej polska młodzież na Litwie zna język państwowy doskonale, o czym świadczą wyniki egzaminów maturalnych. A w pracy bardziej się liczą kompetencje, wiedza, poziom inteligencji, pewność siebie – czyli to, co daje szkoła narodowa.

Dziecku bez poczucia tożsamości narodowej, jak narodowi bez własnej historii, o wiele trudniej będzie się odnaleźć we współczesnym świecie.

– Wybierając własnemu dziecku szkolę nie narodową warto zastanowić się, czy nie skazujemy je na mnóstwo dodatkowych problemów, chociażby natury psychologicznej. Nie jest tajemnicą, że poziom tolerancji we współczesnym świecie jest daleki od ideału... np. końcówki nazwisk nielitewskich – powiedział Henryk Butkiewicz, ojciec Rafała, ucznia szkoły im. Szymona Konarskiego.

Wiek dorastania ma swoje problemy, a jeżeli na to nałoży się jeszcze poczucie wstydu z powodu rodziców nie-Litwinów... Każdy z rodziców chce mieć dobre relacje z własnymi dziećmi.

Bardzo ważne jest, aby dziecko uczyło się języka litewskiego (państwowego) i jednocześnie rozwijało umiejętności, pogłębiało wiedzę z języka ojczystego.

Podarujmy naszym dzieciom to, co jest dla nas bardzo ważne, może bezcenne, co utożsamia nas z ojczyzną, rodziną i przyjaciółmi. Pielęgnujmy język ojczysty, aby nie zaginął gdzieś daleko, a nasze potomstwo nie zapomniało gdzie są jego korzenie. Pamiętajmy słowa zapisane w „Rozprawce" Jana Kochanowskiego, że „naród żyje, dopóki język jego żyje", oraz te pozostawione przez Mikołaja Reja „ Niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają".

Dzieci nie powinny być okaleczone, pozbawione tego, co rodzice mogli im ofiarować bez żadnych wyrzeczeń, a co zaowocuje w przyszłości, w różnych aspektach życia.

Loreta Siemaszka
Waleria Martinionienė
Swietłana Gicewicz,
wychowawczynie z wileńskiej szkoły-przedszkola „Wilia"

"Rota", Nr 790