Dziwna jest taka postawa. Skoro przystąpiliśmy do UE, więc uznajemy wspólne z Unią cele i razem z nią do nich dążymy. UE – to konstrukt naszych marzeń i perspektyw. Myślę, że dla tych, którzy negują politykę UE, nie są ważne ani wspólne wizje, ani zobowiązania międzynarodowe.

Litwa ma wszystkie prawa i możliwości udziału w kształtowaniu różnorodnych procesów zachodzących w Unii Europejskiej. Należy jedynie umieć jakościowo, płynnie wyartykułować własne problemy z międzynarodowej trybuny politycznej, a zamierzone cele będą osiągane.

Naprawdę trzeba być bardzo demokratycznym, wolnym duchowo i zdolnym widzenia perspektyw, by zrozumieć politykę ponadpaństwową. Niemniej jednak trzeba umieć korzystać z niej tak efektywnie, jak to czyni lider Akcji Wyborczej Polaków na Litwie Waldemar Tomaszewski. Ten polityk znakomicie uczestniczy w wydarzeniach na międzynarodowej arenie politycznej, wykorzystuje trybunę UE po to, by problemy naszego kraju zostały usłyszane i były rozwiązywane, a nie ignorowane.

Ci, którzy negują UE, w zasadzie zamykają Litwę w błędnym kole, skazują nas na to, byśmy się bali mówić o problemach, byśmy milczeli i nie osiągali korzystnych zmian. Ponoć nie jest dla nas konieczne sięgać szerszych kontekstów, ponieważ mały obszar kraju – zamknięty, a zainteresowania – są zbyt ograniczone, dlatego powstaje niebezpieczeństwo bycia niewolnikami jednych dla drugich. Negować UE – to stworzyć zastraszone, zamknięte społeczeństwo, odebrać od nas perspektywy i horyzonty, wykreślić te cele międzynarodowe, dla których kraje angażowały się i pracowały przez wiele lat.

Co gorsze, planuje się obecnie nakreślić pewne granice również dla młodych ludzi. Wyjechałeś na obczyznę, zobaczyłeś coś nowego, po powrocie chcesz podzielić się doświadczeniami, odkryciami, a już w czyichś oczach jesteś zdrajcą, nie patriotycznym uchodźcą lub podobnie ... Gdy przytaczasz przykład, jak organizuje się życie w innych krajach UE, niebawem otrzymujesz odpowiedź: „Ale tu jest Litwa." Nie należy jednak zwracać na to uwagi.

Chcę tylko podkreślić, że UE powstała jako wizja intelektualistów. Dlatego więc niektórzy ludzie nie mogą zrozumieć, a tym bardziej mówić o tym konstrukcie ekonomicznym, społecznym, duchowym i kulturowym Europy.

Obecna sytuacja w naszym kraju wskazuje, że nie jesteśmy zadowoleni z jego polityki. Obywatele są sfrustrowani, krytyczni, skrępowani. Podobno dowodem tego jest fakt, że oddaliśmy najwyższą władzę w niewłaściwe ręce. Jednak w żaden sposób nie zamykajmy się, nie traćmy nadziei. Psychologowie twierdzą, że człowiek bywa niezadowolony i przygnębiony wówczas, gdy nie jest w stanie planować swej przyszłości.

Dlatego potrzebujemy takiego polityka, który potrafiłby zarządzać krajem pomysłowo, z mistrzowską zdolnością widzenia – dalej, szerzej, odważniej – jego przyszłości. Wówczas znowu będziemy mogli marzyć. Nie ulegajmy tylko tej płytkiej egzystencji – bez ewolucji i nowych horyzontów.

Gintarė Pugačiauskaitė