Mówię konkretnie o najstraszniejszym problemie naszych czasów, o niemoralnym zbezczeszczeniu ciała kobiety - obrzezaniu. Może nie byłoby to takie straszne, jeśli obrzezanie byłoby rzadkim, pojedynczym zjawiskiem, ale statystyka uderza bezlitośnie – według danych Światowej Organizacji Zdrowia, obecnie istnieje około 100-140 mln obrzezanych kobiet i dziewcząt. Obrzezanie kobiet - normalna praktyka w Afryce i Azji. Uważa się, że w Egipcie, Gwinei i Somalii obrzezania doświadczyło aż 95 proc. kobiet.

To prawda, nawet największe liczby są suchym materiałem statystycznym. Można liczyć okaleczone kobiety, ale chyba nie potrafimy zrozumieć, jakiego bólu, cierpienia i upokorzenia one doznały.

Samo pojęcie "obrzezanie kobiet" dla nas, Europejczyków, może nie brzmi zbyt groźnie, bo jesteśmy przyzwyczajeni do kojarzenia procedur medycznych z postępową pomocą personelu medycznego, leków farmakologicznych i nowoczesnych technologii. Jednak prawdziwe doświadczenia kobiet, które doświadczyły obrzezania – to zupełnie inna rzeczywistość, której towarzyszą tylko nieskończone cierpienia i ból. Jednak najgorsze jest to, że kraje, w których wykonuje się zabieg obrzezania, często nie widzą nic złego w tym, że kaleczy się ciało i dobrobyt psychiczny kobiety.

Oczywiście, nam jest łatwo mówić o czyimś bólu lub potępiać obyczaje innych krajów. To, co dla nas jest niemoralne i obrzydliwe, dla innych wydaje się codziennością, a nawet koniecznością. Wszystko zależy od punktu widzenia, okoliczności, oceny. Ponieważ jesteśmy przyzwyczajeni do oceniania innych bardziej krytycznie niż siebie, często nawet nieświadomie możemy osądzić źle. Do czego skłaniam? Naprawdę nie zachęcam do wstawiania się za obrzezaniem kobiet, ale chciałabym, żeby każdy z nas zastanowił się nad tym, czego doświadczają kobiety w naszych postępowych i wykształconych krajach.

Na przykład, na Litwie, od listopada 1955 roku, kiedy weszła w życie obowiązująca dotychczas ustawa zezwalająca na aborcję, wykonano ponad dwa miliony zabiegów przerwania ciąży. Myślę, że aborcja w istocie niewiele różni się od obrzezania – oba zabiegi – to inwazja w ciało kobiety i w jej kobiecość, większe lub mniejsze szkodzenie. Jedyną różnicą jest to, że obrzezanie jest często wykonywane bez znajomości rzeczy, bez pomocy lekarskiej, a aborcja w krajach rozwiniętych – to profesjonalny zabieg.

Ale najważniejsze, że różnią się tylko narzędzia, ale istota pozostaje – uszkadza się ciało i duch kobiety. I jeśli podczas obrzezania cierpi jedynie kobieta, podczas aborcji ginie też dziecko. Ponadto aborcję kobiety często wybierają dobrowolnie, a dziewczyny, ulegające obrzezaniu, są całkowicie zależne od presji rodziny.

Pomyślcie sami – czy sądzicie, że obrzezanie byłoby zabiegiem odpowiednim, nie potępianym, jeśli byłoby wykonywane przez profesjonalnych lekarzy w szpitalach z odpowiednim sprzętem i środkami znieczulającymi ? Może po prostu trzeba jedynie zapewnić odpowiednią opiekę medyczną i wsparcie dla kobiet dotkniętych obrzezaniem, wówczas ten zabieg będzie całkowicie dopuszczalny?

W żaden sposób nie chcę nikogo potępiać i bagatelizować sprawy, ponieważ zarówno obrzezanie, jak i aborcja - to kategorie wykraczające poza granice ludzkiego pojęcia, którym towarzyszą ból, smutek i inne najsilniejsze ludzkie emocje. Najważniejsze jednak, że kobiety płaczą, cierpią, popełniają błędy i tracą siebie, zarówno w naszym kraju jak i gdzie indziej na świecie. I jeśli mówimy o doświadczeniach kobiet, to chyba nie powinniśmy wyróżnić żadnej konkretnej kobiety ani żadnego kraju - ból i brutalność często przybiera wiele różnych kształtów, sposobów i narzędzi.

Na koniec chciałabym podkreślić, że jeśli w naszym kraju nie będzie zaakceptowany projekt ustawy o ochronie Życia w fazie prenatalnej, zainicjowany przez Akcję Wyborczą Polaków na Litwie (AWPL), to nie będziemy niczym różnili się od tych krajów, w których kobiety podlegają przerażającej procedurze obrzezania. Kobiety nie mogą czuć się swobodnie i bezpiecznie w krajach, w których kaleczenie ich ciał jest legalne, zgodne z prawem i niepotępiane. Nie ma znaczenia, że postępowe kraje mają doskonałe środki pomocy medycznej, tłumiące ból, ale przecież na leczenie blizn duszy nie ma dostępnych leków.

Ogólnie rzecz biorąc, każda inicjatywa, która zachęca do mówienia i myślenia o bolesnych, niepokojących, szokujących rzeczach jest mile widziana, ponieważ pomaga zrobić pierwszy i najtrudniejszy krok w kierunku zmian. Proponowany przez AWPL projekt ustawy o ochronie Życia w fazie prenatalnej jest krokiem do takiego świata, w którym nie byłoby zranionych, okaleczonych kobiet.

Zarówno w krajach wschodnich wykonywane obrzezanie, jak i w naszym kraju wciąż legalna aborcja – niemoralne zbrodnie przeciwko naturze ludzkiej. I im szybciej zablokujemy drogę wszelkim inwazjom w ciało kobiety, które kaleczą płodność, zdrowie i szczęście osobiste, tym mniej bólu, cierpienia i depresji wypłaczą złamane dusze kobiet w przyszłości.

Gintarė Pugačiauskaitė