Wieniec adwentowy posiada przedchrześcijańskie, skandynawskie korzenie. Został przyjęty przez kościoły luterańskie i „ochrzczony” jako adwentowy świecznik. W wielu krajach wieniec adwentowy znajduje się nie tylko w kościołach, ale także w domach, gdzie każda rodzina zbiera się, aby wspólnie się modlić i przygotować do narodzin Zbawiciela. Na terenach Polski wieniec adwentowy pojawił się po I wojnie światowej.

W żłobku – przedszkolu w Rudominie, w grupie „Pszczółki” zorganizowano warsztaty, podczas których rodzice wraz ze swymi dziećmi mogli własnoręcznie zrobić wieńce adwentowe.

W Centrum Rozrywki i Biznesu w Ejszyszkach ruszyły przygotowania świąteczne, które zapoczątkowały warsztaty robienia wieńca adwentowego.

Adwent to przedświąteczny okres skupienia, podczas którego chrześcijanie przygotowują się do jednego z największych świąt w roku – Bożego Narodzenia.

W pierwszą niedzielę adwentu w kościele Odnalezienia Krzyża Świętego w Wilnie (Kalwaria Wileńska) zostały poświęcone wieńce adwentowe.

Adwent jest okresem przygotowania do świąt Bożego Narodzenia, kiedy wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego na ziemię. Jednocześnie jest to czas, w którym kierujemy nasze serca ku oczekiwaniu powtórnego przyjścia Jezusa.

Jednym z symboli adwentowego wystroju kościoła jest adwentowy wieniec. Od jakiegoś czasu adwentowe wieńce zaczęły gościć także w naszych domach. Czy mają jedynie ozdobić dom i stworzyć świąteczną, przytulną atmosferę? Jakie jest ich znaczenie?

Premier Polski Mateusz Morawiecki i wicepremier Beata Szydło złożyli w niedzielę wieniec na grobie Pary Prezydenckiej na Wawelu oraz kwiaty na sarkofagu marszałka Józefa Piłsudskiego - poinformowała Kancelaria Premiera.

radiowilnowhite

EWANGELIA NA CO DZIEŃ

  • Poniedziałek, 23 grudnia 2024 

    Łk 1, 57-66

    Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

    Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy sąsiedzi i krewni dowiedzieli się, że Pan okazał jej wielkie miłosierdzie, cieszyli się razem z nią. Przyszli ósmego dnia, aby obrzezać chłopca i nadać mu imię jego ojca Zachariasza. Lecz jego matka powiedziała: „Nic podobnego! Będzie miał na imię Jan”. Oni przekonywali ją: „Przecież nie ma nikogo w twojej rodzinie, kto by miał takie imię”. Za pomocą znaków pytali więc jego ojca, jak chce go nazwać. A on poprosił o tabliczkę i napisał: „Na imię mu Jan”. Wtedy zdumieli się wszyscy. I natychmiast otworzyły się jego usta, odzyskał mowę i wielbił Boga. Lęk padł na wszystkich ich sąsiadów. Po całej górskiej krainie Judei opowiadano o tym wszystkim, co się wydarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, zastanawiali się i pytali: „Kimże będzie ten chłopiec?”. Bo rzeczywiście ręka Pana była z nim.

    Czytaj dalej...
 

 

Miejsce na Twoją reklamę
300x250px
Lietuva 24Litwa 24Литва 24Lithuania 24