Józef Markiewicz (1834-1923) miał decydujący wpływ na życie litewskiego malarza i kompozytora Mikalojusa Konstantinasa Čiurlionisa (1875–1911), który dzieciństwo spędził w Druskienikach. Markiewicz zauważył wyjątkowe zdolności muzyczne małego Kastukasa, opowiedział o nim swemu pacjentowi, księciu Michałowi Ogińskiemu (1849–1902), który przyjechał na leczenie do Druskienik, i poprosił go o przyjęcie chłopca do szkoły muzycznej, działającej w dworze w Płungianach.
Willa słynnego lekarza
Józef Markiewicz urodził się na Ziemi Nowogródzkiej, uczył się w Nowogródku i w Wilnie. W 1858 roku ukończył studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Moskiewskiego. W ciągu dwóch lat uzyskał stopień doktora i w 1860 roku zamieszkał w Grodnie. Od 1861 roku pracował jako starszy lekarz w miejscowym szpitalu. Za udział w powstaniu styczniowym został zesłany na Syberię. Po czterech latach otrzymał pozwolenie na wyjazd do Warszawy. Tam pracował w lecznicach Towarzystwa Opieki nad Nieuleczalnie Chorymi, a później stał na czele jednej z nich, a także miał gabinet prywatny. Po śmierci w roku 1878 wuja Jana Pileckiego, wieloletniego lekarza w Druskienikach, Markiewicz prowadził latem praktykę lekarską w tym uzdrowisku, gdzie kupił dom przy ul. Św. Jakuba 2.
Rodzina Markiewiczów w Warszawie wspierała i opiekowała się nie tylko M. K. Čiurlionisem, który później udał się tam na studia, ale także jego młodszym bratem Stasysem.
Willa odzyskała pierwotny kolor
Po remoncie willa zmieniła kolor. Departament Dziedzictwa Kultury informuje, że po badaniach przywrócono budynkowi pierwotny ciemnoszary kolor, zastępując powszechny od czasów sowieckich żółty. Rozwiązanie kolorystyczne wnętrza, w którym dominują delikatne, niebieskawe odcienie, również opiera się na wynikach badań polichromii. W budynku wykonano następujące prace: badania polichromiczno-stratygraficzne elewacji i ścian wewnętrznych, remont fundamentów, drewnianej podłogi werandy, drewnianych schodów, zewnętrznych ścian z belek, ścian wewnętrznych, dachu i in.
Obiekt został wpisany do Rejestru zabytków kultury w 1999 roku.
Rodzinny dom Lipchitza – po drugiej stronie ulicy
Jak podkreśla Jūratė Mičiulienė z Departamentu Dziedzictwa Kultury, nie jest znana dokładna data budowy willi. Po II wojnie światowej w budynku działała przychodnia dziecięca. W 1971 roku przeprowadzono kapitalny remont, podczas którego zmieniono układ pomieszczeń, wstawiono nowe okna, stary dach z blachy wymieniono na eternit. Po remoncie zmieniło się także przeznaczenie budynku – ulokowała się tu biblioteka dla dzieci. W 1996 roku w willi założono muzeum słynnego rzeźbiarza Jacques’a Lipchitza (1891–1973). Światowej sławy rzeźbiarz nie mieszkał w tym domu, ale urodził się niedaleko, w drewnianym domu na podwórzu pierwszego w Druskiennkach murowanego hotelu „Central”, który stał po drugiej stronie ulicy. Drewniany dom nie zachował się. Hotel „Central” został wybudowany przez firmę budowlaną Abrahama, ojca Jacques’a. Obecnie w tym miejscu stoi hotel „Best Baltic” (ul. Jokūbo 22). Jacques mieszkał z rodzicami w Druskienikach do 17. roku życia.
Nowoczesne muzeum
Przed rozpoczęciem remontu willa przez wiele lat stała nieużywana, jej stan powoli się pogarszał. Koncepcja zakończonych właśnie prac zakładała zachowanie i ukazanie wartości zabytkowych budynku w oparciu o dane z przeprowadzonych badań oraz przystosowanie obiektu do działalności kulturalno-muzealnej. W willi nadal działa Muzeum Jacques’a Lipchitza. Muzeum Historii Żydowskiej im. Gaona w Wilnie zamierza w pomieszczeniach willi urządzić nowoczesne muzeum poświęcone temu urodzonemu w Druskienikach artyście, który mieszkał i tworzył we Francji, USA i Włoszech. Planuje się, że część pomieszczeń zostanie przeznaczona na wystawę przedstawiającą historię społeczności żydowskiej w Druskienikach.
Na podst. KPD
