W trakcie prac rozpoczętych w 2019 roku naprawiono już sklepienie, odnowiono ocieplenie, wykonano prace murarskie na poddaszu, wyremontowano wewnętrzną część kopuły. Większe prace konserwatorskie będą prowadzone w przyszłości, gdyż podczas czyszczenia kopuły odnaleziono fragmenty malowideł, których nie zauważono podczas wykonywanych do tej pory badań.
Uporządkowano schody kręcone, wieże, na otwory akustyczne postawiono metalową siatkę. Wyremontowano terakotową posadzkę kościoła. Obecnie trwa montaż zabezpieczeń technicznych: odnawiana jest instalacja elektryczna i oświetlenie, montowana jest sygnalizacja pożarowa oraz instalacja ochrony odgromowej. W miejscu dawnej niebezpiecznej i wyeksploatowanej drewnianej kładki urządzono nową metalową wiszącą kładkę, która pozwoli na właściwe utrzymanie kopuły i wpuszczanie zwiedzających.
Budowę kościoła rozpoczęto w 1604 roku z inicjatywy jezuitów ku czci kanonizowanego w 1602 r. Kazimierza. Świątynia wzorowana jest na rzymskim kościele Il Gesù. Zaliczana jest do wczesnobarokowych świątyń, budowanych na planie krzyża łacińskiego i z kopułą. To drugi po kościele w Nieświeżu taki kościół jezuicki na terenach byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Budowa kościoła św. Kazimierza została zakończona w latach 1615-1616, ale jego poświęcenie nastąpiło dopiero w lipcu 1635 r.
W konstrukcji kościoła dominuje szeroka i wysoka nawa główna z kopułą o wysokości 58 m i transeptem o tej samej szerokości co nawa. W zakrystii przetrwały sklepienia z pocz. XVII wieku i fragmenty fresków.
Pod ołtarzem głównym w 1990 roku odkryto kryptę zdobioną monochromią z XVII wieku. Po ostatnim pożarze w 1749 r. zbudowano wielostopniową kopułę.To jedyna tak imponująca i duża kopuła na dawnych ziemiach WKL. Za autora kopuły uważa się architekta Jana Krzysztofa Glaubitza. Na poddaszu zachowały się ceglane krokwie z 1750 r.
Kościół św. Kazimierza jest jednym z trzech kościołów na Litwie, którego konstrukcję dachu stanowią ceglane krokwie. Podczas czyszczenia sklepienia wśród gruzu budowlanego odnaleziono unikatowe znalezisko – fragment piaskowcowej woluty dawnej barokowej pierwotnej fasady. po Wewnątrz kopuły urządzono kładki. Aby nie zasłaniać kompozycji architektonicznej wnętrza i nie zaburzać całości wizualnej, do poręczy kładki zastosowano system bezramowego hartowanego szkła antyrefleksyjnego (bez refleksów).
Msze święte są tu odprawiane w językach litewskim i rosyjskim.
Na podst. kpd.lt, inf. wł.
