„Od samego powstania Wilno zawsze było wielokulturowe i wielonarodowe. Listy Giedymina zapraszające przedstawicieli różnych narodowości do przybywania i osiadania w Wilnie, późniejsze przywileje dla obcokrajowców, coraz liczniejsza diaspora żydowska od XVI-XVII w. – wszystko to sprawiło, że Wilno stało się pełnoprawnym miastem europejskim, wielonarodowym i wielokulturowym (…). Dla Polaków Wilno było nie mniej ważne i swojskie, czuli się tutaj jak w domu. Oczywiście jeszcze Rosjanie, Białorusini, Niemcy, Francuzi. Obcokrajowcy tworzyli w Wilnie własną kulturę, drukowali książki, gazety, mieli również swoje teatry” – propozycję usunięcia z nazwy teatru na Pohulance wyrazu „rosyjski” tłumaczy reżyser Varnas.

Artysta proponuje, by nadać teatrowi nazwę Stary Teatr bądź Teatr Narodów. Reżyser proponuje, by sztuki wystawiały tutaj nie tylko mniejszości narodowe, ale również Litwini.

***

Teatr na Pohulance. Nazwa pochodzi od nazwy ulicy Wielka Pohulanka (obecnie J. Basanavičiusa), przy której się znajduje. Wzniesiony w l. 1912-1914 z inicjatywy Hipolita Korwin-Milewskiego według projektu architektów Aleksandra Parczewskiego i Wacława Michniewicza ze składek społeczeństwa polskiego ówczesnego Wilna. Budynek przekazany został władzom miasta pod warunkiem, iż będą tu występować wyłącznie teatry polskie. Gmach wykazuje pewne cechy architektury barokowej i romańskiej.

Teatr w czasach zaboru carskiego był jedną z najbardziej znaczących placówek o przeznaczeniu kulturalnym i artystycznym. W l. 1925-1929 budynek teatru na Pohulance był siedzibą teatru-laboratorium „Reduta” kierowanego przez Juliusza Osterwę. W kolejnych latach na jego scenie debiutowała lub występowała cała czołówka polskich artystów, szczególny ich napływ miał miejsce w czasie okupacji.

Na tej scenie występowali znani polscy aktorzy: Irena Eichlerówna, Nina Andrycz, Henryk Borowski, Hanka Ordonówna, Aleksander Zelwerowicz, Zygmunt Bończa-Tomaszewski, Zdzisław Mrożewski, Danuta Szaflarska, Jerzy Duszyński, Igor Przegrodzki, Hanka Bielicka.

Po II wojnie światowej, wbrew intencji ofiarodawców, którzy zastrzegli, że w Teatrze mają występować tylko zespoły polskie, budynek został przekazany Litewskiemu Teatrowi Opery i Baletu, następnie mieścił się tu Teatr Młodzieży (lit. Jaunimo Teatras), od 1986 jest to siedziba Litewskiego Rosyjskiego Teatru Dramatycznego.

Jest to najstarszy teatr w Wilnie.