Najsłynniejszy portret olejny polskiego wieszcza, który stał się ikoną romantyzmu, symbolem polskości i natchnieniem dla poetów oraz malarzy. Dzieło Wańkowicza zdobyło uznanie nie tylko krytyki (która chwaliła romantyczny przekaz, symbolikę – burzowe chmury, rzuconą niedbale lirę i byroniczną pozę, w której autor uchwycił Mickiewicza), ale także samego portretowanego. Rozochocony tymi peanami Wańkowicz namalował kilka replik „Portretu na Judahu skale” w mniejszych nieco rozmiarach, które również zyskały popularność i uznanie. Malarz nie mógł tym samym zrobić lepszej „reklamy” poecie, który dla wielu stał się ikoną nie tylko ze względu na twórczość, ale i wizerunek unieśmiertelniony na portrecie. Tak jak dzisiaj na ścianach wiesza się plakaty popularnych gwiazd kina czy estrady, tak wówczas każdy chciał mieć na ścianie swojego wieszcza.
Walenty Wańkowicz (1799-1842) to polski malarz wczesnego romantyzmu, członek wileńskiej szkoły malarstwa. Łączył w swej sztuce klasycyzm z romantyzmem. Malował głównie portrety, czy to zbiorowe, czy indywidualne. Najsłynniejszym jego dziełem jest wizerunek Adama Mickiewicza, z którym się przyjaźnił. Inspiracją do powstania „Portretu Adama Mickiewicza na Judahu skale” był jeden z Sonetów krymskich poety.
Rota
