Kolęda „Lulajże, Jezuniu” najprawdopodobniej powstała w drugiej połowie XVII wieku, aczkolwiek dokładnej daty nie ustalono. Najstarsza wersja tekstu, która zachowała się do naszych czasów, pochodzi z 1705 roku. Jest przechowywana w Archiwum Archidiecezjalnym w Poznaniu. Kolędę po raz pierwszy wydrukowano w lwowskiej oficynie Szlichtynów w roku 1767.
Zapis nutowy ukazał się drukiem w 1843 roku w antologii ks. Michała Marcina Mioduszewskiego „Pastorałki i kolędy z melodyjami, czyli piosnki wesołe ludu w czasie świąt Bożego Narodzenia po domach śpiewane a przez X. M. M. M. zebrane”. Ówczesna melodia utworu trochę różniła się od obecnej.
Piękna kolęda inspirowała wielu artystów. Zachwycił się nią sam Fryderyk Chopin, który wykorzystał ją we fragmencie Scherzo h-moll op. 20. Kolęda pojawiła się również w twórczości Jacka Kaczmarskiego (utwór „Wigilia na Syberii”) i u Lucjana Rydla w III akcie „Betlejem polskiego”, gdzie „Lulajże, Jezuniu” śpiewa chór anielski. Utwór jest uważany za jedną z najpiękniejszych polskich kolęd. Kolęda jest też kojarzona z polskością, a to dlatego, że ukochali ją sobie działacze niepodległościowi. Do jej melodii pisano teksty patriotyczne związane z bieżącymi wydarzeniami. Powstała m.in. pieśń legionowa do melodii tej kolędy.
Rota
