Jan Ludwik Popławski urodził się 17 stycznia 1854 r. w Bystrzejowicach na Lubelszczyźnie. „Od najmłodszych lat wzrastał w patriotycznej atmosferze” – podkreślono w uchwale. Popławski został relegowany przez rosyjskich zaborców z lubelskiego gimnazjum, w trakcie studiów konspirował przeciwko zaborcom, za co został osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Za swoją działalność został skazany na 8 lat zesłania na Syberię. Po powrocie do Warszawy podjął pracę dziennikarską. Za współpracę z kręgami socjalistycznymi został ponownie uwięziony w cytadeli. Założył tygodnik Głos, na łamach którego, jak głosi treść uchwały, „prezentował ideę ludowo-narodową, która akcentowała potrzebę nowoczesności i postępu, a jednocześnie piętnowała wyzysk polskich robotników i złą sytuację polskich chłopów”.

W 1887 r. wstąpił do tajnej Ligi Polskiej, trójzaborowej organizacji niepodległościowej, ściśle współpracował też z tajnym patriotycznym Związkiem Młodzieży Polskiej „Zet", kierowanym przez Zygmunta Balickiego i Romana Dmowskiego. Pod kierownictwem Popławskiego Liga Polska organizowała manifestacje patriotyczne, za co po raz trzeci trafił on do warszawskiej cytadeli.

Jan Ludwik Popławski uczestniczył w przekształceniu Ligi Polskiej w Ligę Narodową, był autorem programu Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego, pierwszej partii politycznej obozu Narodowej Demokracji. „Obóz ten uznał za swój główny cel odzyskanie niepodległości przez Polskę, a środkiem do osiągnięcia tego celu miała być budowa nowoczesnego, egalitarnego, demokratycznego narodu polskiego rozumianego jako wspólnota kulturowa, historyczna i polityczna” – podkreślił Sejm. „Popławski był współtwórcą narodowo-demokratycznego programu wszechpolskiego i wszechstanowego, podkreślającego jedność polskich interesów ponad granicami zaborów i stanów społecznych. Jego wkładem w polską myśl patriotyczną była również koncepcja powrotu Polski nad Odrę i Bałtyk” – napisano w uchwale.

sejm.gov.pl